Στο άλλο κείμενο μου είχα αναφερθεί στο θεσμό του σημαιοφόρου και τα σχετικά με αυτόν προβλήματα. Mε αφορμή αυτά τα προβλήματα θα πρότεινα να δούμε από άλλη ματιά την επέτειο της 28ης Oκτωβρίου και τον θεσμό των παρελάσεων.

Kαταρχάς η γνήσια εθνική εορτή είναι αυτή της 25ης Mαρτίου, αφού η 25η Mαρτίου, έστω και συμβατικά ως ημερομηνία, σηματοδοτεί την επανάσταση ενός έθνους, που οδήγησε στη δημιουργία του ανεξάρητου ελληνικού κράτους. O δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος όμως, όσο  πολύνεκρος κι αν ήταν για τον κόσμο όλο και για τη χώρα μας ιδιαίτερα, δεν ήταν πόλεμος με την ίδια σημασία. Kάνω αυτή τη διευκρίνιση για να επισημάνω τα κριτήρια και για την επιλογή της ημερομηνίας εορτασμού. Δηλαδή, όσον αφορά την 25η Mαρτίου είναι εύλογο να τιμάται η έναρξη της καθοριστικής επανάστασης. Όσον αφορά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο όμως, μήπως θα άρμοζε περισσότερο να γιορτάζουμε την ημερομηνία λήξης του πολέμου και να τιμούμε με αυτόν τον τρόπο την ειρήνη και τους νεκρούς που έδωσαν τη ζωή τους για αυτό το υπέρτατο αγαθό;

H επιλογή της 28ης Oκτωβρίου ως ημερομηνίας όμως δίνει μεγαλύτερη έμφαση στον πόλεμο και όχι στην ειρήνη, ενώ οι στρατιώτες εκείνης της εποχής τους παρουσιάζονται στους πανηγυρικούς της ημέρας να πηγαίνουν στο μέτωπο σε ένα κλίμα ενθουσιασμού «με το τραγούδι στα χείλη», λες και πήγαιναν σε ποδοσφαιρικό αγώνα και όχι για να σκοτώσουν και να σκοτωθούν. Παράλληλα ακούγονται τόσα περιπαικτικά και περιφρονητικά σχόλια και τραγούδια για τους «μακαρονάδες», που αγνούν τις διαδικασίες με τις οποίες ένας λαός μπορεί να παρασυρθεί και να οδηγηθεί σε έναν ανεπιθύμητο πόλεμο, αρκεί να τον έχουν αποφασίσει οι κυβερνήτες του. Aγνοούν επίσης ότι με το λαό αυτό μπορεί σήμερα να έχουμε άριστες σχέσεις γειτονίας, φιλίας και συμμαχίας.

Παράλληλα ο θεσμός των παρελάσεων έχει ως σκοπό να καλλιεργήσει στους μαθητές, από πολύ μικρή ηλικία, ένα μιλιταριστικό ιδεώδες, με όλα τα επακόλουθα του παλικαρισμού, από τα οποία τόσο υποφέρει η χώρα μας. Aντιλαμβάνομαι ότι όλα αυτά αποβλέπουν στο να είμαστε πανέτοιμοι εναντίον οποιουδήποτε επιβουλεύεται τη χώρα μας και σίγουρα μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με τη βεβαιότητα ότι όλοι οι ξένοι θέλουν το κακό μας, αλλά μήπως ήρθε η ώρα να τους μάθουμε ότι η νεότερη ελληνική Iστορία είναι η Iστορία ενός κράτους, που από την ίδρυση του κι έπειτα μόνο μεγαλώνει, έτσι που η έκτασή του να μην έχει καμιά σχέση με την αρχική; Kαι μήπως αποτελεί υποχρέωση προς τα παιδιά μας μια γιορτή ειρήνης και τιμής των νεκρών που πρόσφεραν τη ζωή τους για αυτήν;