Στις 5 Μαρτίου του 2015 επέστρεψα θριαμβικά στη Σχολή ΜΩΡΑΪΤΗ μετά από αναγκαστική απουσία δυόμιση μηνών. Στο θέατρο με υποδέχτηκαν όρθιοι όλοι οι εκπαιδευτικοί του Σχολείου, μαθητές και μαθήτριες, γραμματείς και άλλοι υπάλληλοι, που ένιωσαν ότι ο αγώνας τους δικαιώθηκε. Τα χειροκροτήματα διάρκεσαν πολλή  ώρα, έως ότου αρχίσω να τους μιλάω για τις κοινές αξίες, που μας ενώνουν και για τις οποίες πρέπει να αγωνιζόμαστε  χωρίς παραίτηση και χωρίς διακοπή.

Το Σχολείο είχε θυροκολλήσει στο σπίτι μου την απόλυσή μου στις 5 Ιανουαρίου, μέσα στις διακοπές, και στη συνέχεια ανακοίνωσε ψευδώς ότι συνταξιοδοτήθηκα στο τέλος του ημερολογιακού έτους, πιστεύοντας πως θα ντραπώ να πω ότι απολύθηκα μετά από 31 χρόνια στο Σχολείο και τα 23 τελευταία διευθυντής του γυμνασίου.

Αυτό δείχνει πόσο λίγο με ήξεραν. Ωστόσο, τον μεγάλο αγώνα έδωσαν σύσσωμοι το ΔΣ του συνδικαλιστικού συλλόγου, οι εκπαιδευτικοί του σχολείου και η ΟΙΕΛΕ, ενώ πολύ μεγάλη ήταν η συμβολή των παιδιών, των γονέων και των αποφοίτων. Και όλοι μαζί προκάλεσαν και τη συμπαράσταση των ΜΜΕ. Θα τους ευχαριστώ πάντα για τον αγώνα που έκαναν επί δυόμισι μήνες και ανάγκασαν το σχολείο να ανακαλέσει την απόλυση.

Την ίδια ημέρα που το Σχολείο υπέγραψε την ακύρωση της απόλυσής μου ‘ως ουδέποτε γενομένης’ υπέβαλα την παραίτησή μου, γιατί δεν ήθελα πλέον καμιά συνεργασία με την ιδιοκτησία και την επόμενη εβδομάδα ανέλαβα τη θέση γενικού γραμματέα της Βουλής.