Ο συμβιβασμός του Γαβρόγλου με την Εκκλησία  προκαθόρισε τη συνέχεια της πορείας του. Η ανατροπή του νόμου Φίλη για τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς δείχνει πόσο βαθιά έχει υιοθετήσει την εκκλησιαστική υποκρισία και μεθοδολογία. Μου θυμίζει μάλιστα κάποιον δεσπότη που είχε πει ότι η Ορθοδοξία δεν ακολουθεί το Γρηγοριανό ημερολόγιο, που είναι δημιούργημα ενός πάπα, αλλά το  Ιουλιανό, διορθωμένο κατά 13 ημέρες! Με ίδια υποκρισία ο Γιαβρόγλου στόλισε τον νόμο με πολλή στάχτη στα μάτια, με δήθεν δικλείδες ασφαλείας, που όλες όμως οδηγούν στην ανεξέλεγκτη και αυθαίρετη απόλυση του ιδιωτικού εκπαιδευτικού.

Θα μπορούσε βέβαια κανείς, όπως το κάνουν πολλοί, να αντιτάξει αφελώς το επιχείρημα πως και ο ιδιωτικός εκπαιδευτικός είναι ένας ιδιωτικός υπάλληλος, όπως όλοι οι άλλοι, και πως δεν είναι σωστό να υπάρχει για αυτόν ιδιαίτερο καθεστώς προστασίας. Και τα ιδιωτικά σχολεία είναι επιχειρήσεις, όπως όλες οι άλλες, και έχουν δικαίωμα να απολύουν τους υπαλλήλους του με βάση τους νόμους της αγοράς.

Δεν είναι όμως καθόλου έτσι τα πράγματα.

Ο γονιός-πελάτης του ιδιωτικού σχολείου δεν συγκρίνεται με τον πελάτη του σουπερμάρκετ, του φαρμακείου, του εμπορικού, της ταβέρνας. Ο γονιός-πελάτης έχει το παιδί του στο σχολείο συνήθως από το νηπιαγωγείο ως το λύκειο, δηλαδή 14 χρόνια. Κι αν πληρώνει για ετήσια δίδακτρα το μετριοπαθές ποσό των 10 χιλιάδων ευρώ, είναι πελάτης των 140 χιλιάδων ευρώ. Κι αν έχει δύο ή τρία παιδιά κι ανίψια και βαφτιστήρια στο ίδιο σχολείο αισθάνεται πως δεν είναι απλώς πελάτης, αλλά μέλος της διοίκησης του σχολείου. Κι αν κάποιος από τους δύο γονείς, αν όχι και οι δύο, έχουν αποφοιτήσει από το ίδιο σχολείο, καθώς και τα αδέλφια τους, δεν έχει απλώς απόψεις για όλα,αλλά αποφασίζει για όλα.

Βεβαίως είναι πάρα πολλοί οι γονείς που φέρονται σωστά, με άψογο τρόπο και μετριοπάθεια, που εμπιστεύονται τους εκπαιδευτικούς και σε προσωπικό επίπεδο μας ενθαρρύνουν και μας συμπαραστέκονται. Χάρη σε αυτούς και στην πλειοψηφία των παιδιών μπορούν οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί να αντλούν δυνάμεις στο δύσκολο έργο τους. Αυτού του είδους οι γονείς θα έπρεπε πρώτοι να αντιδράσουν για την κατάργηση του νόμου Φίλη, γιατί με το νόμο του Γαβρόγλου κινδυνεύει η παιδεία που παρέχεται στα παιδιά τους, όπως εξηγώ στη συνέχεια.

Δυστυχώς δεν είναι όλοι οι γονείς ίδιοι και  πρέπει να αναλογισθούμε πόσο έχει ενισχυθεί η ακροδεξιά ιδεολογία τα τελευταία χρόνια, την οποία δεν χρειάζεται να ταυτίσουμε αναγκαστικά και αποκλειστικά με τη χρυσή αυγή. Μπορεί κανείς λοιπόν να φανταστεί έναν τέτοιο γονιό, με έντονο εθνικισμό, θρησκευτικό φανατισμό, σεξισμό και πίστη στους αστικούς μύθους να θέλει να χειραγωγήσει το μάθημα και την παιδαγωγική του εκπαιδευτικού. Συχνά όμως ο εκπαιδευτικός έχει να αντιμετωπίσει και γονείς «δημοκρατικούς», που όμως ταυτίζονται ναρκισσιστικά με το παιδί τους και θεωρούν ότι ο βαθμός στο μάθημα βαθμολογεί τους ίδιους, η επισήμανση λάθους στο παιδί αμφισβητεί τη δική τους επιστημονική κατάρτιση και η επίπληξη του παιδιού επιπλήττει τους ίδιους. Πόσες φορές τα παιδιά έχουν παρανοήσει κάτι και με τα κινητά τους τηλέφωνα ειδοποιούν τους γονείς, που καταφθάνουν στο σχολείο έξαλλοι; Ο περισσότερος χρόνος μου ως διευθυντή αφιερωνόταν στην υπεράσπιση των εκπαιδευτικών απέναντι σε έξαλλους γονείς  και στην ιδιοκτησία του σχολείου για θέματα ιδεολογικά, βαθμολογικά και χειρισμών  παραπτωμάτων.

Σε άλλες επιχειρήσεις μπορεί και να γίνεται ανεκτό το ότι «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο» και να ξεχνάμε τη μισθολογική και εργασιακή εκμετάλλευση των εργαζομένων, όταν είμαστε εμείς πελάτες. Αν όμως ισχύει και για τα σχολεία, τότε δεν υπάρχει παιδεία, δεν υπάρχει μάθημα, δεν υπάρχουν σχολεία, παρά μόνο επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών.

Και πάλι θα μπορούσε κανείς να αντιτάξει σε όλα αυτά πως ακόμη κι αν απελευθερώνονται οι απολύσεις, αυτό δε σημαίνει πως θα απολυθούν όλοι. Μερικοί θα απολυθούν. Σωστά. Αλλά τους απολυμένους δεν θα τους προσλάβει στο μέλλον κανένα σχολείο, δημόσιο ή ιδιωτικό, ούτε φροντιστήριο. Με την απόλυση επέρχεται και τέλος στην εκπαιδευτική τους καριέρα. Ο νόμος όμως δεν αφορά μόνο αυτούς που θα απολυθούν τελικά. Αφορά όλους τους εκπαιδευτικούς, γιατί επαναφέρει τον τρόμο της απόλυσης στα σχολεία, γιατί καθιστά τον τρόμο αποκλειστικό τρόπο διοίκησης των σχολείων και των εκπαιδευτικών. Αρκεί να επισκεφτεί κανείς τον ιστότοπο των ιδιοκτητών ιδιωτικών σχολείων, για να διαπιστώσει τα οικονομικά τους κίνητρα, την ιδεολογία, την καλλιέργεια και τη σχέση τους με την παιδεία. Στο σχολείο πάντως που εργαζόμουν εγώ κανείς από την τετραμελή ιδιοκτησία και διοίκηση δεν είχε σχέση με την εκπαίδευση, αλλά ήθελαν να έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, όχι μόνο στα εργοδοτικά, αλλά και στα εκπαιδευτικά θέματα. Και ο πιο καλός τρόπος για να επιβάλλεις τις διάτρητες απόψεις σου είναι να καλλιεργείς κλίμα τρόμου. Ο τρόμος οδηγεί τους εκπαιδευτικούς σε αυτολογοκρισία, σε ακύρωση κάθε δημιουργικότητας, σε αναστολή κάθε πρωτοβουλίας, σε σταδιακή παραίτηση. Πάντα θεωρούσα ότι γινόταν καλό μάθημα, όταν ο/η εκπαιδευτικός έμπαινε με χαμόγελο στην τάξη και με χαμόγελο έβγαινε. Χαμόγελο και τρόμος δεν συμβαδίζουν.

Το φθινόπωρο του 2014 η ιδιοκτήτρια του σχολείου μου είχε πει για τους εκπαιδευτικούς: «Το πρόβλημα είναι ότι δεν με φοβούνται. Πρέπει κάτι να σκεφτώ, κάτι να κάνω, για να με φοβούνται». Αυτό που σκέφτηκε ήταν να απολύσει εμένα, γιατί με την απόλυση του διευθυντή μετά από 31 χρόνια, όλοι θα γίνονταν πιο ευάλωτοι. Βέβαια η κατάληξη ήταν, αντί να τη φοβηθούν οι εκπαιδευτικοί, να τους φοβηθεί  εκείνη πάρα πολύ.

Τώρα τι θα κάνουν οι εκπαιδευτικοί; Θα σταυρώσουν τα χέρια και απλώς θα ομολογούν: «Πάλιν Ηρωδιάς μαίνεται, πάλιν ορχείται, πάλιν την κεφαλήν Ιωάννου ζητεί επί πίνακι»;