Η ιδιοκτησία είναι ο βασικός παράγοντας για τη δόμηση και θεσμοθέτηση της οικογένειας, όπως την ξέρουμε. Ο αγρός, που καλλιεργούσε ένας άντρας, καθώς επίσης τα εργαλεία του και τα όπλα του ήθελε να περάσουν σε ένα αγόρι, που θα ήταν δικό του παιδί. Για να είναι βέβαιος ότι αποκτά γνήσια, δικά του παιδιά δεν υπήρχε άλλος τρόπος παρά να θέσει μία ή περισσότερες γυναίκες σε απομόνωση από άλλους άντρες και αυτό το ονόμασε οικογένεια. Η γη, οι γυναίκες, τα παιδιά ήταν το σύνολο της ιδιοκτησίας του.

Η ανδρική κουλτούρα έχει θεμελιωθεί πάνω στην ιδιοκτησία και στην αποκλειστική κατοχή του γυναικείου σώματος. Και γιαυτό «ο άντρας δεν είναι ντροπή να αγαπά και δέκα. Είναι ντροπή να αγαπά δυο άντρες μια γυναίκα». Ο ανταγωνισμός με άλλους άντρες, η κάθε είδους αναμέτρηση, η ανάγκη για επικράτηση και κυριαρχία, για κατάκτηση και επέκταση, τα εγκλήματα τιμής, η χρησιμοποίηση του σεξ ως μέσου επιβολής, η σωματική δύναμη και το αίσθημα ανασφάλειας ως γενικός παρονομαστής όλων αυτών εκπορεύονται από την ανάγκη για κατοχή και ιδιοκτησία. Κι αν δεν υπάρχει περιουσία, θα υπάρχει ένα μαχαίρι, ένα δαχτυλίδι, μια εικόνα, μια συλλογή από κοχύλια. Κι αν δεν υπάρχουν ούτε αυτά, θα υπάρχουν πάντα το όνομα και το αίμα, που θα περάσουν στους γνήσιους απογόνους. Το όνομα είναι το σημαίνον και το αίμα του πατέρα είναι το σημαινόμενο. Το όνομα δηλώνει πως το παιδί έχει το αίμα του πατέρα του. Η ζωή της γυναίκας είναι μέσα στο αίμα, το αίμα της περιόδου, το αίμα της παρθενίας, το αίμα του βιασμού, το αίμα της γέννας, το αίμα της λοχείας, αλλά τα παιδιά της έχουν το όνομα και το αίμα του πατέρα τους.

Τα γνήσια παιδιά θα κληρονομήσουν την περιουσία του πατέρα. Κι όταν λέμε παιδιά, δεν εννοούμε τα κορίτσια. Τα κορίτσια θα πάρουν μια προίκα για να πάνε σε άλλη πατριά. Τα κορίτσια προδίδουν τον πατέρα και το όνομά του, για να πάρουν το όνομα μιας άλλης πατριάς και να γεννήσουν παιδιά που θα έχουν το όνομα και το αίμα άλλου πατέρα.

Τα αγόρια είναι οι γνήσιοι συνεχιστές του ονόματος και του αίματος. Κι από αυτά ο πρωτότοκος θα πάρει το μεγαλύτερο μερίδιο. Το κτήμα, το σπίτι, την επιχείρηση, το εργοστάσιο. Κι αν κάποιος γιος δεν κληρονομήσει, πάντα μπορεί να τα φτιάξει από το τίποτε ως αυτοδημιούργητος και να έχει ακόμη πιο διογκωμένο το Εγώ του και να θεωρεί πως όλα τα έφτιαξε με την αξία του. Οι υπόλοιποι που δεν τα απόκτησαν δεν είχαν αξία. Η περιουσία είναι αυτή που φτιάχνει τα γενεαλογικά δέντρα. Όταν δεν υπάρχει μεγάλη περιουσία η μνήμη φθάνει ως τον παππού και τη γιαγιά, σπάνια στον προπάππου. Όταν όμως υπάρχει πολύ μεγάλη περιουσία (και η δόξα περιουσία είναι) τότε η μνήμη φθάνει αιώνες πριν και οι κανόνες για τη διατήρηση του αίματος και του ονόματος είναι ακόμη πιο αυστηροί και οι γυναίκες πρέπει να είναι πιο υποταγμένες και να διαφυλάττουν τη συνέχεια.

Η απόκτηση γνήσιων απογόνων βασίζεται στην ιδιοκτησία του γυναικείου σώματος και στην αποκλειστική χρήση του. Για αυτό άλλωστε ο θεός έπλασε την Εύα. Για να καλύπτει τις ανάγκες του. Ο μόνος και βασικός καημός του άντρα είναι ότι δεν μπορεί να έχει έναν απλό και πρακτικό τρόπο να ελέγχει τη γνησιότητα των παιδιών του και παρηγοριέται με τα λόγια της γυναικείας ομήγυρης «φτυστός ο πατέρας του είναι». Φαντασιώνεται όμως ότι κάποια πλάσματα μπορούν να έχουν αποδείξεις πατρότητας: «Ο αετός είναι βασιλεύς εις όλα τα πετόμενα…. Έχει δε τέτοια σοφία εκ θεού, όταν γεννήσει ο θηλυκός αετός τα πουλιά του, τότε ο αρσενικός αετός υπάγει εις την φωλιά των μικρών πουλιών και στένει τα κατά πρόσωπο του ήλιου και στοχάζεται καλώς. Ει μεν εκείνα σταθούσι στερεά και ιδούσι την ακτίνα του ηλίου, τότε γνωρίζει πως είναι γνήσιο σπέρμα του, ειδέ και σφαλίσουν τα ομμάτια τους και δεν δυνηθούν να ιδούσι την ακτίνα του ηλίου, τότε γνωρίζει πως είναι νόθα, ήγουν πως εμοιχεύθει η μητέρα τους με άλλον αετό. Και σύντομα τους χτυπά με την πτέρυγά του και ρίπτει τα κάτω της φωλεάς. (Δαμασκηνός Στουδίτης)».

Η κουλτούρα αυτή προστατεύεται είτε εθιμικά, είτε νομοθετικά. Σε μερικές κοινωνίες, όχι μόνο στο παρελθόν, οι γυναίκες δεν κληρονομούν κι αν δεν υπάρχουν αγόρια στην οικογένεια, κληρονομούν τα ξαδέλφια. Τα γυναικεία επώνυμα είναι πάντα σε γενική κτητική κι αν μερικές γυναίκες μετά το γάμο διατηρούν «το όνομά τους» και αυτό το όνομα είναι σε πτώση γενική, δεν είναι δικό τους, δηλώνει ότι ανήκουν ακόμη στον πατέρα τους. Και κάτι που ισχύει για όλους και όλες μας. Σε όλες τις επίσημες αναγραφές του ονόματός μας ακολουθεί ένα Του, όπου αναγράφεται το όνομα του πατέρα μας. Και σε μερικές περιπτώσεις αυτοβούλως μεταξύ του ονόματος και του επωνύμου αναγράφουμε και το αρχικό όνομα του πατέρα μας και μερικές γυναίκες του συζύγου τους.

Δεν είναι περίεργο που έχουμε τόσες πολλές περιπτώσεις γυναικοκτονίας (και βιασμών). Η κοινωνία ολόκληρη είναι υπεύθυνη, ένοχη και υπόλογος. Η κοινωνία ολόκληρη υποθάλπει τέτοιες καταστάσεις, ρίχνοντας ευθύνες στο θύμα και δείχνοντας κατανόηση και συμπαράσταση στο δράστη, «άντρας είναι και αυτός τι να σου κάνει, τον έπνιξε το δίκιο του, τον τύφλωσε το πάθος του». Ο άντρας δεν είναι από τη φύση του κυριαρχικός, ούτε η γυναίκα είναι από τη φύση της υποταγμένη. Ακολουθούν την κυρίαρχη ιδεολογία, την κυρίαρχη κουλτούρα, τις κοινωνικές επιταγές. Τόσα χρόνια εκπαιδευτικός παρότρυνα τα παιδιά του σχολείου να μη χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως «και φυσικά», «όπως ήταν φυσικό», για να δικαιολογήσουν κοινωνικές αντιδράσεις. Το «φυσικά» τους έλεγαν να το χρησιμοποιούν, για να εξηγήσουν τη βροχή, τον κεραυνό, την ξηρασία, το ηλιοκαμένο τους δέρμα. Οι κοινωνικές αντιδράσεις έχουν πολιτισμικές και ιδεολογικές ερμηνείες, δεν είναι φυσικά φαινόμενα. Όμως σε μερικά μυαλά ακόμη μοιάζει αφύσικο μια γυναίκα να ζητάει διαζύγιο από τον άντρα της. Και είναι φυσικό εκείνος να τη σκοτώσει «γιατί την αγαπούσε».

Κι από ό,τι φαίνεται για πολύ καιρό ακόμη θα μας περιγράφουν οι στίχοι του Όσκαρ Ουάιλντ.

«Γιατί ο καθένας σκοτώνει ό,τι αγαπάει

και στον καθένα τούτο ας ειπωθεί.

Ο δειλός μ´ ένα φιλί σκοτώνει.

Ο γενναίος με της αγάπης το σπαθί»