Όταν ήρθαμε στη Βαρυμπόμπη το 1978, παλιοί κάτοικοι μάς είπαν ότι είμαστε πολύ τυχεροί που είχε φύγει η βασιλική οικογένεια, γιατί οδηγούσαν πολύ γρήγορα κι επικίνδυνα μες στη μέση του δρόμου. Εγώ είχα αντίθετη άποψη. Ήθελα μια καλή γειτόνισσα, όπως η Φρειδερίκη, γιατί άνθρωποι είμαστε, σου λείπει ένα λεμόνι, ένα φλιτζάνι ζάχαρη, έχεις μια πόρτα να χτυπήσεις σε ώρα ανάγκης. Όταν μετά από τρία χρόνια έμαθα ότι πέθανε, ράγισε η καρδιά μου, έχανα δικό μου άνθρωπο.

Η κυβέρνηση Ράλλη έδωσε άδεια να γίνει η ταφή στο Τατόι και να προσγειωθούν τα αεροπλάνα των βασιλιάδων στο αεροδρόμιο Τατοΐου και να φύγουν το βράδυ. Αυτό σήμαινε πως η πομπή θα περνούσε μπροστά από την πόρτα μας και θα κάναμε χάζι.

Η μικρή μου κόρη δεν είχε εξοικειωθεί με την έννοια του θανάτου. Κυρίως την προβλημάτιζαν τα κοτόπουλα που αγοράζαμε από το σουπερμάρκετ. Τα έβλεπε κι αναφωνούσε «δεν έχει καφάλι». «Όχι δεν έχει κε-φά-λι» επαναλάμβανα εγώ τονίζοντας μία μία τις συλλαβές. Ο θάνατος της Φρειδερίκης ήταν τώρα μια ευκαιρία να εξοικειωθεί με τον ανθρώπινο θάνατο, αλλά από απόσταση. Της εξήγησα ότι θα την φέρουν μέσα σε ένα κουτί και μετά θα την βάλουν στο χώμα. Και ότι πέθανε, γιατί ήταν πολύ γριά και άρρωστη.

Η κυβέρνηση είχε απαγορεύσει από δυο μέρες νωρίτερα τη διέλευση αυτοκινήτων, ώστε να μην πλακώσουν στην κηδεία όλοι οι βασιλόφρονες και δημιουργηθούν επεισόδια. Τους πιο φανατικούς όμως δεν τους συγκρατούσε τίποτε. Περάσανε τις ραχούλες με τα πόδια και τους έβλεπες ξαφνικά μπροστά στην κουζίνα. Αγριεμένες μούρες, που σε έκαναν να νομίζεις ότι ο εμφύλιος δεν τέλειωσε ακόμη. Με το στέμμα στο πέτο ή στο καπέλο έρχονταν να προσκυνήσουν τη βασίλισσά τους, όπως έλεγαν. Πού θα έτρωγαν και πού θα κοιμόντουσαν Φλεβάρη μήνα όλοι αυτοί οι άνθρωποι καθόλου δεν τους ένοιαζε. Ξημέρωσε η μέρα της κηδείας και ο δρόμος γέμισε από πεζούς που είχαν παραταχθεί και περίμεναν την πομπή. Και προς το μεσημέρι άρχισαν να φθάνουν τα πρώτα αυτοκίνητα, που γίνονταν συνεχώς περισσότερα και κινούνταν με πολύ αργό ρυθμό. Τόσο που άναψε το αυτοκίνητο του Ιπποκράτη Σαββούρα και το έβγαλε παράμερα, για να ρίξει νερό στο ψυγείο. Και το μικρό κορίτσι που ήθελε να δει πραγματική βασίλισσα απογοητεύτηκε, όταν της έδειξα τη μαυροφορεμένη Σοφία, γιατί περίμενε να δει κάποια σαν την μητριά της Χιονάτης. Κι από πίσω ακολουθούσε το αυτοκίνητο με το φέρετρο. Και της είπα «να εκεί μέσα είναι η πεθαμένη βασίλισσα» κι εκείνη με ρώτησε «έχει καφάλι;»