Η απεργία για τον αντιεργασιακό νόμο της κυβέρνησης λειτούργησε ακόμη μια φορά ως καταλύτης στη Σχολή Μωραΐτη. Η διοίκηση του σχολείου συνεχώς απομακρύνεται ιδεολογικά από τον βασικό κορμό του εκπαιδευτικού προσωπικού, χωρίς να αντιλαμβάνεται τις επιπτώσεις για το ίδιο το σχολείο που ενέχει αυτή η ιδεολογική δυσαρμονία. Στο προ κρίσεως παρελθόν η διοίκηση του σχολείου ακολουθούσε φιλελεύθερη και δημοκρατική στάση και συμπαραστεκόταν στα αιτήματα των εκπαιδευτικών. Ποτέ δεν αξιολογούσε τους εκπαιδευτικούς με βάση τη συμμετοχή τους στην απεργία και ήταν το μοναδικό ίσως σχολείο, στο οποίο απεργούσαν και οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί και όσοι είχαν μειωμένο διδακτικό πρόγραμμα και έλπιζαν σε αύξηση του ωραρίου τους. Το σχολείο έκλεινε στις απεργίες και έτσι δεν γινόταν διαχωρισμός σε απεργούς και απεργοσπάστες, σε καλούς και κακούς εργαζόμενους. Αυτό ωφελούσε βεβαίως τους εκπαιδευτικούς, αλλά κυρίως ωφελούσε το σχολείο και το εκπαιδευτικό έργο. Οι εκπαιδευτικοί δεν ήταν σε ιδεολογική ρήξη με τη διοίκηση, ούτε έβλεπαν τις αξίες τους να ποδοπατούνται στο βωμό της αλαζονείας, της έπαρσης και της ταξικής διαφοροποίησης.
Την τελευταία δεκαετία η πολυπρόσωπη πλέον διοίκηση της Σχολής Μωραΐτη αποφάσισε να μετατρέψει το σχολείο σε φάμπρικα. Στη φάμπρικα οι ιδιοκτήτες, οι διευθυντές και οι εργαζόμενοι μπορούν να έχουν, δυστυχώς, διαφορετικά συμφέροντα και διαφορετική ιδεολογία. Η ποιότητα του εργοστασιακού προϊόντος δεν εξαρτάται από την ιδεολογία της μηχανής. Στο σχολείο όμως οι εκπαιδευτικοί δεν είναι μηχανές, ούτε τα παιδιά η πρώτη ύλη. Μπορεί οι διοικούντες το σχολείο να νομίζουν, όπως και η υπουργός τους, ότι οι εκπαιδευτικοί μπαίνουν στην τάξη και λύνουν εξισώσεις ή παραθέτουν ανώμαλα ρήματα, αλλά τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.
Και η πιο απλή και η πιο «αθώα» περιγραφή είναι επιδεκτική ερμηνείας και κάθε ερμηνεία εμπεριέχει και ιδεολογία. Και αφήνω κατά μέρος το hidden curriculum από το οποίο σφύζει το παιδαγωγικό έργο.
Η διοίκηση του σχολείου διδάσκει στα παιδιά ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να εργάζονται υπό ένα ανελεύθερο και αντιδημοκρατικό καθεστώς στυγνής εκμετάλλευσης και θέλει συγχρόνως να διατηρεί την ψευδαίσθηση ότι προσφέρει παιδεία. Αλλά παιδεία προσφέρεται μόνο όταν οι εκπαιδευτικοί είναι ελεύθεροι να απεργήσουν και εξηγήσουν αναλυτικά στα παιδιά τους λόγους για τους οποίους απεργούν. Δεν είναι δικαίωμα των εκπαιδευτικών να εξηγούν στα παιδιά γιατί απεργούν, αλλά υποχρέωσή τους. Πρέπει να τους εξηγήσουν ότι δεν απεργούν εναντίον τους, αλλά υπέρ τους, για μια καλύτερη κοινωνία. Δεν είναι δυνατόν το σχολείο και οι γονείς να εμπιστεύονται την παιδεία των παιδιών σε ανθρώπους που τελικώς δεν εμπιστεύονται και περιφρονούν.
Η γενική διευθύντρια της Σχολής Μωραΐτη όταν θέλει να κολακέψει και έτσι να χειραγωγήσει τους εκπαιδευτικούς τους λέει: «το Σχολείο είστε εσείς». Με άλλα λόγια τους λέει: «εσείς εκφράζετε την ιδεολογία του σχολείο και Εγώ δεν κολλάω πουθενά».
Στην τελευταία απεργία, από όσα μαθαίνω, η διοίκηση του σχολείου προχώρησε ακόμη ένα βήμα προς τον ευτελισμό. Λειτούργησε απεργοσπαστικά και ανέθεσε εκπαιδευτικό έργο σε μη εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου. Από εκείνους που τους απολύει όποια ώρα θέλει. Και οι γονείς δεν διαμαρτύρονται. Οι γονείς δεν διαμαρτύρονται, γιατί η Σχολή Μωραΐτη έπαψε πλέον να είναι ένα φιλελεύθερο δημοκρατικό σχολείο και έγινε ένα ακόμη σχολείο της σειράς, ένα ακόμη σχολείο της Νέας Δημοκρατίας. Απευθύνεται αποκλειστικά σε σκληροπυρηνικούς νεοδημοκράτες γονείς, οι οποίοι πάνω από όλα βάζουν την αποτυχία της απεργίας και την επικράτηση της κομματικής γραμμής.
Κάθε επιχειρησιακή επιλογή έχει και τις επιπτώσεις της και μάλιστα σε μια εποχή που δελεάζουν τα γερμανόφωνα και γαλλόφωνα σχολεία. Προς το παρόν τα φουγάρα της φάμπρικας βγάζουν πολύ καπνό. Η τελευταία απεργία λειτούργησε ως καταλύτης στη Σχολή Μωραΐτη. Και η αντίδραση παρήγαγε πολύ ίζημα, κοινώς κατακάθι. Της κοινωνίας εννοώ.
Γιώργος Θαλάσσης 