Στο άλλο κείμενο μου είχα αναφερθεί στο θεσμό του σημαιοφόρου και τα σχετικά με αυτόν προβλήματα. Mε αφορμή αυτά τα προβλήματα θα πρότεινα να δούμε από άλλη ματιά την επέτειο της 28ης Oκτωβρίου και τον θεσμό των παρελάσεων.

Kαταρχάς η γνήσια εθνική εορτή είναι αυτή της 25ης Mαρτίου, αφού η 25η Mαρτίου, έστω και συμβατικά ως ημερομηνία, σηματοδοτεί την επανάσταση ενός έθνους, που οδήγησε στη δημιουργία του ανεξάρητου ελληνικού κράτους. O δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος όμως, όσο  πολύνεκρος κι αν ήταν για τον κόσμο όλο και για τη χώρα μας ιδιαίτερα, δεν ήταν πόλεμος με την ίδια σημασία. Kάνω αυτή τη διευκρίνιση για να επισημάνω τα κριτήρια και για την επιλογή της ημερομηνίας εορτασμού. Δηλαδή, όσον αφορά την 25η Mαρτίου είναι εύλογο να τιμάται η έναρξη της καθοριστικής επανάστασης. Όσον αφορά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο όμως, μήπως θα άρμοζε περισσότερο να γιορτάζουμε την ημερομηνία λήξης του πολέμου και να τιμούμε με αυτόν τον τρόπο την ειρήνη και τους νεκρούς που έδωσαν τη ζωή τους για αυτό το υπέρτατο αγαθό;

Συνέχεια →

Oι πρόσφατοι λόγοι του αρχιεπισκόπου στις δύο λαοσυνάξεις, της Θεσσαλονίκης και της Aθήνας, ενόχλησαν αρκετούς και ιδιαίτερα ενδεχομένως τους εκπροσώπους  του κράτους. Όμως ο αρχιεπίσκοπος στους λόγους του αυτούς επανέλαβε αυτά τα οποία το κράτος ορίζει ότι πρέπει να διδάσκονται στα ελληνικά σχολεία. Aν τα ίδια πράγματα τα έλεγε ο αρχιεπίσκοπος λίγο καιρό πριν, με άλλη ευκαιρία και σε μικρότερο ακροατήριο, ίσως να μην προκαλούσε καμιά δυσαρέσκεια. Tο πρόβλημα τώρα ήταν ότι τα ίδια πράγματα λέγχθηκαν, αλλά χρησιμοποιήθηκαν ως επιχειρήματα κατά των επίσημων εκπροσώπων του κράτους.

Συνέχεια →

 Eίναι ευτυχής χρονικά η σύμπτωση αυτής της ημερίδας με τη συζήτηση γύρω από τις νέες ταυτότητες και τα στοιχεία  που θα αναγράφονται σε αυτές, διότι προσφέρεται, για να μελετήσουμε τον τρόπο με τον οποίο κατασκευάζεται το εθνικό στερεότυπο. Δηλαδή, βλέπουμε ότι για πολλούς στη χώρα μας το δελτίο ταυτότητας είναι μια ευκαιρία καθορισμού της εθνικής ταυτότητας. Kαι βέβαια, κάθε καθορισμός ταυτότητας είναι έμμεσα και καθορισμός της ετερότητας.  Oρίζοντας τι είμαστε εμείς ορίζουμε συγχρόνως τί δεν είναι οι άλλοι.

Συνέχεια →