Τα προβλήματα από τη χρήση και την κατάχρηση της σημαίας είναι πάρα πολλά και για αυτό πρέπει να περιορισθεί η λειτουργία της καταρχήν.

Η σημαία δεν μπορεί να αποτελεί σύμβολο το έθνους, αλλά του κράτους. Το έθνος, μια μεταφυσική και ιδεολογικά παρωχημένη φαντασίωση του ρομαντισμού, δεν μπορεί ως έννοια να αποτελεί σοβαρή ιδεολογική παράμετρο στην εποχή μας. Ως σύμβολο του κράτους θα έχει λειτουργική και πολύ περιορισμένη χρήση. Έχει λειτουργική αξία σε πρεσβεία του εξωτερικού, αλλά όχι στον πάγκο με τον παστό μπακαλιάρο και τα σκόρδα. Δεν έχει καμιά λειτουργική αξία στα χέρια μαθητών και μαθητριών, πάρα μόνο δημιουργεί προβλήματα διακρίσεων με εθνικιστικά και αξιολογικά κριτήρια.

Αν περιοριστεί δραστικά η χρήση της σημαίας θα περιοριστεί αναγκαστικά  και ο ευτελισμός της που την οδηγεί  στους σκουπιδοτενεκέδες. Αυτή η κατάληξη όμως φαίνεται πως δεν ενοχλεί κανένα. Τότε δεχόμαστε πως είναι τελικά ένα κομμάτι ύφασμα, πλαστικό ή χαρτί, πράγμα που δεν γίνεται δεκτό αν κάποιος την κάψει.

Όταν ο αναρχικός/αντιεξουσιαστής/επαναστατημένος καίει το σύμβολο του κράτους, δρα, συμβολικά πάντοτε, κατά της κρατικής βίας και εξουσίας. Το κάψιμο της σημαίας είναι μόνο μια ιδεολογική διακήρυξη και δεν μπορεί να θεωρείται εγκληματική πράξη και να ποινικοποιείται. Η ποινικοποίηση είναι το πρόσχημα, για να διώκεται κάποιος/α για τις ιδέες του/της και τις πολιτικές του/της πεποιθήσεις.

Ας μην υποκρινόμαστε. Κάποιος πράγματι διώκεται αυτή τη στιγμή για τις πολιτικές του πεποιθήσεις και τις ιδέες του.

Ας μην υποκρινόμαστε κι ας σκεφτούμε πότε ευτελίζεται περισσότερο η σημαία, όταν την καίει ένας αναρχικός ή όταν την κρατάει ως λάβαρο ένας χρυσαυγίτης.