Διάβασα με ειλικρινή συγκίνηση όσα έχουν γραφεί για συμπαράσταση προς τον Αμίρ και σε σχέση με τη σημαία που δεν κράτησε και σε σχέση με την επίθεση που έγινε στο σπίτι του. Δεν θέλω να ασχοληθώ με την επίθεση ούτε με την καπηλεία του θέματος από την κυβέρνηση και προσωπικά από τον πρωθυπουργό, γιατί δεν έχω κάτι σημαντικό να προσθέσω. Θέλω όμως να προσπαθήσουμε να δούμε το θέμα της σημαίας από άλλη οπτική γωνία.

Έχω επανειλημμένα αντιταχθεί στις μαθητικές παρελάσεις (και τις παρελάσεις γενικότερα) και στις σημαιοφορίες. Η σημαία, ως σύμβολο του κράτους, πρέπει γενικότερα να χρησιμοποιείται όπου απαιτείται η εκπροσώπηση του κράτους και όχι για εθνικιστικές εξάρσεις. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά τώρα θα επιμείνω μόνο σε ένα.

Είμαστε πλέον μια πολυπολιτισμική κοινωνία, όπως οφείλει κάθε σύγχρονη κοινωνία να είναι. Τα σχολεία μας είναι ευτυχώς και αυτά πολυπολιτισμικά, όσον αφορά τις μαθήτριες και τους μαθητές. Δυστυχώς όμως η παιδεία μας είναι άκρως εθνικιστική. Άλλωστε, όταν στις μέρες μας με δήθεν προοδευτική διάθεση θεωρούμε ότι είναι Έλληνες «οι της ημετέρας παιδείας μετέχοντες» αυτό κυρίως εννοούμε. Όσοι ενστερνίζονται τα διδάγματα και τα παραγγέλματα της εθνικιστικής παιδείας είναι Έλληνες, στα πλαίσια ενός πολιτισμικού ιμπεριαλισμού.

Όταν όμως καλούμε τον Αμίρ να φέρει την ελληνική σημαία και να παρελάσει με αυτήν παρουσιάζοντας το εγχείρημα ως μεγάλο του προνόμιο, στην ουσία προβαίνουμε σε ένα εθνοτικό προσηλυτισμό, πιο απαράδεκτο ή έστω εξίσου απαράδεκτο με τον θρησκευτικό προσηλυτισμό. Κανένα παιδί άλλης εθνότητας και μάλιστα προσφυγόπουλο δεν μπορεί να αντισταθεί σε αυτή την τόσο καλά οργανωμένη διαδικασία αλλοτρίωσης. Οι πρόσφυγες και γενικότερα οι μειονότητες πρέπει να μπορούν, χωρίς περιορισμούς και πιέσεις, να διατηρούν τα εθνοτικά τους στοιχεία. Δεν περιμένω από τον Αμίρ να αρνηθεί να κρατήσει τη ελληνική σημαία και να μη συμμετάσχει στην παρέλαση. Περιμένω ματαιοπονώντας από την πολιτεία να προχωρήσει σε μια ανεξίθρησκη και μη εθνικιστική εκπαίδευση και να καταργήσει τις παρελάσεις και τις σημαιοφορίες.

Ο πρωθυπουργός χάρισε στον Αμίρ την ελληνική σημαία (να την κάνει τι;) και παράλληλα είναι σε αγαστή συνεννόηση με τη γερμανική κυβέρνηση για τη μη συνένωση των οικογενειών των προσφύγων. Ο πατέρας του Αμίρ βρίσκεται στη Γερμανία και δεν του επιτρέπεται να συναντήσει την οικογένειά του. Μήπως κι εκείνος θέλει να κρατήσει τη γερμανική σημαία; Μήπως η κ. Μέρκελ του χαρίσει μια σημαία, για να τον παρηγορήσει που δεν μπορεί να δει την οικογένειά του; Ο Αμίρ δεν έχει ανάγκη από πατέρα. Τώρα έχει την ελληνική σημαία.  Να σε κάψω Γιάννη, να σ´ αλείψω μέλι, όπως θα ´λεγε και ο πρωθυπουργός, που του αρέσουν οι παροιμίες.

Άκουγα χθες τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να αγορεύει για τη μειονότητα της Θράκης και να καταγγέλλει για παραβίαση του διεθνούς δικαίου όποιον την θεωρεί κάτι άλλο εκτός από μουσουλμανική. Στην Ελλάδα μόνιμα και ηθελημένα συγχέουμε τις έννοιες υπηκοότητα και εθνότητα, ακριβώς για να μην αποκτήσει εθνότητα η μειονότητα. Αφού είναι Έλληνες υπήκοοι, άρα είναι Έλληνες. Το να αρνείσαι όμως σε μια μειονότητα τον εθνοτικό της αυτοπροσδιορισμό συνιστά κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και όταν παραβιάζεις ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορείς να επικαλείσαι ούτε νόμους, ούτε διεθνείς συνθήκες που υπεγράφησαν πριν εκατό χρόνια.

Θα μου πείτε, βέβαια, ας είχε και ο Αμίρ, και όλοι οι Αμίρ, την ελληνική υπηκοότητα και θα βλέπαμε για τα υπόλοιπα.

Μαθητής του δημοτικού ήμουν και ο θείος μου μού υποσχέθηκε πως αν έπαιρνα άριστα και στο καινούργιο πολύ δύσκολο σχολείο, θα μου έκανε δώρο ένα ρολόι. Από τη χαρά μου κρατούσα τον έλεγχο με το άριστα στο χέρι, δεν τον έβαλα στην τσάντα, και πρώτα πήγα στον θείο μου να τον δείξω και μετά στο σπίτι μας. Νόμιζα πως την άλλη μέρα θα πήγαινα σχολείο με το ρολόι, αλλά οι μέρες περνούσαν και το ρολόι δεν ερχόταν. Μετά από μερικές βδομάδες ρώτησα πολύ δειλά τον θείο μου αν θα μου αγόραζε το ρολόι. Μου είπε ότι το είχε παραγγείλει σε ένα φίλο του ναυτικό και αυτός θα το έφερνε. Μετά από οχτώ μήνες ήρθε το ρολόι, μάρκας continental, όπως το ζαχαροπλαστείο στον Πειραιά. Πάστες και ρολόι ίδια μάρκα. Μαζί του ήρθαν και πολλοί κανόνες. Να μην το κουρδίζω τέρμα. Καλύτερα να το κουρδίζω το μισό κάθε βράδυ που έπρεπε να το βγάζω και το άλλο μισό το πρωί πριν το ξαναφορέσω. Και να το βγάζω κάθε φορά πριν πλύνω τα χέρια μου, για να μην πάει νερό. Το ρολόι περνούσε τον περισσότερο στον ρολογά και τον λιγότερο στο χέρι μου.

Δεν θέλω να αναφερθώ άλλο στα δικά μου, αλλά στα πολλά άριστα των παιδιών στο σχολείο, στην εκπαιδευτική μου πορεία. Υπήρχαν αρκετά παιδιά που έπαιρναν άριστα με ευκολία και άλλα που οι γονείς τους τα κούρδιζαν μισό το βράδυ πριν κοιμηθούν και μισό το πρωί αφού ξυπνήσουν. Παιδιά που αγωνιούσαν μην μπει κι άλλο τεστ και διακινδυνεύσει η βαθμολογία τους. Παιδιά που ρωτούσαν με πολύ άγχος στο διάλειμμα τι βαθμό πήραν. Παιδιά που θεωρούσαν το 17 σε ένα τεστ μεγάλη αποτυχία. Παράλληλα υπήρχε η αγωνία για το πόσο ψηλό είναι το άριστά τους. Είναι το ψηλότερο στο τμήμα, είναι το ψηλότερο στην τάξη; Κι αν το ψηλότερο στην τάξη το έχει παιδί άλλου τμήματος, το έχει επειδή ο μαθηματικός του άλλου τμήματος βάζει ψηλότερους βαθμούς κι αυτό είναι αδικία.

Και από την άλλη έρχεται η αγωνία των γονέων. Που εκείνοι έπαιρναν άριστα στο σχολείο και πρέπει να πάρει κι ο γιος τους ή η κόρη τους. Που το άλλο τους παιδί παίρνει άριστα και πρέπει να πάρει και το μικρότερο. Που από τότε που γεννήθηκε αποφάσισαν πως το παιδί τους θα γίνει νευροχειρούργος και για αυτό πρέπει να παίρνει πάνω από δεκαεννέα. “Που εγώ άφησα τη δουλειά μου και αφοσιώθηκα στα παιδιά μου και έχω την απαίτηση να μου φέρνουν ψηλούς βαθμούς”. “Δεν μπορεί στα Γαλλικά να του βάζουν 18, τη στιγμή που στα Αγγλικά παίρνει 19”.

-Τι θα κάνουμε, για να πάρει καλούς βαθμούς;

-Μα παίρνει καλούς βαθμούς.

-Εσείς θεωρείτε το 16 καλό βαθμό;

-Για την ακρίβεια τον θεωρώ πολύ καλό βαθμό.

-Και τι να του πω το βράδυ στο σπίτι;

-Να του πείτε μπράβο.

-Αυτό δεν μπορώ να το κάνω.

Ωστόσο τα παιδιά δεν πάνε στο σχολείο μόνο για τα μαθήματα και για τους βαθμούς των μαθημάτων.  Το σχολείο οφείλει να τους μάθει δεξιότητες, να ανακαλύψει τις κλίσεις τους και να τις καλλιεργήσει, να τα βοηθήσει να αναπτύξουν την προσωπικότητας τους. Να τους μάθει να ζουν σε μια κοινωνία με ευθύνη, με αναγνώριση των υποχρεώσεων τους και με διάθεση προσφοράς. Το σχολείο δεν πρέπει να κλονίζει την αυτοπεποίθηση των παιδιών, αλλά να την ενισχύει. Όλα αυτά μπορεί να αποδειχθούν πολύ πιο χρήσιμα στη ζωή των παιδιών και στις σχέσεις τους με τους συνανθρώπους τους από ένα άριστα στη βαθμολογία, που μπορεί να είναι και καρπός μεγάλης θλίψης.

Αν αναγνωρίσουμε την αξία όλων αυτών και δεν επιμείνουμε μόνο στη βαθμολογία, τότε θα ανακαλύψουμε και άλλα πολλά άριστα που δεν έχουν σχέση με τα μαθήματα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο παιδί που τραγουδάει, που παίζει κιθάρα, που ζωγραφίζει, που χορεύει, που παίρνει αθλητικά έπαθλα. Αναφέρομαι κυρίως στο παιδί που χαμογελάει, που είναι φιλικό προς τους άλλους. Αναφέρομαι στο παιδί που είναι θλιμμένο, αλλά τιμά την εμπιστοσύνη που του δείχνεις. Αναφέρομαι στο παιδί που το κορόιδεψαν, αλλά δεν κρατάει κακία. Αναφέρομαι στο παιδί το θυμωμένο που θα αξιοποιήσει την ανεκτικότητά μας.

Τελικά, όλα τα παιδιά είναι άριστα σε κάτι. Κι αν κάποιο δεν είναι, δεν είναι επειδή δεν είχαμε την υπομονή και την ευαισθησία, για να ανακαλύψουμε την αριστεία του.

Υ.Γ. Θεωρώ ότι η κλήρωση είναι ένα δημοκρατικό μέσο, όταν γίνεται έντιμα. Αλλά θεωρώ πως τα παιδιά των σχολείων δεν πρέπει να παίρνουν μέρος σε τελετές και εκδηλώσεις μιλιταριστικού χαρακτήρα, όπως οι παρελάσεις.

Διάβαζα αυτές τις μέρες, στο twitter κυρίως, τα αρνητικά σχόλια για τα gay pride Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Δύο πράγματα μού έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση και μόνο με αυτά θα ασχοληθώ. Το πρώτο είναι τα επιθετικά σχόλια, παράλληλα με τα εγκωμιαστικά, που έγιναν προς τη Ζωή Κωνσταντοπούλου για τη συμμετοχή της στο gay pride Αθήνας. Το να έχεις αντίθετη άποψη για τις πολιτικές επιλογές ενός πολιτικού προσώπου είναι κατανοητό. Το να έχεις αντίρρηση όμως για το ότι το πολιτικό πρόσωπο εκτελεί το καθήκον του δεν το κατανοώ. Και η συμμετοχή στο gay pride θεωρώ πως είναι υποχρέωση και καθήκον όλων των κυβερνητικών και πολιτικών προσώπων και των κρατικών λειτουργών που έχουν υπευθυνότητα και θέλουν να σηματοδοτήσουν το δρόμο προς μια κοινωνία πιο ανεκτική, λιγότερο ομοφοβική, που δεν στιγματίζει και δεν περιθωριοποιεί τη διαφορετικότητα. Και επειδή όλα αυτά καθιστούν την κοινωνία πιο δίκαιη θεωρώ πως είναι απαραίτητη και η παρουσία των προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων και γενικώς εκπροσώπων των δικαστικών αρχών.

Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση είναι η αμφισβήτηση του pride, της υπερηφάνειας. Πολλοί αναρωτήθηκαν γιατί είναι οι gay υπερήφανοι και γιατί παρελαύνουν; οι straight γιατί δεν παρελαύνουν που έχουν κάθε λόγο να είναι υπερήφανοι;

Ας δούμε όμως έστω και μόνο μια πλευρά της υπερηφάνειας των gay. Έχουν κάθε λόγο οι gay να είναι υπερήφανοι/ες που τόλμησαν να παραδεχθούν και να ομολογήσουν ότι είναι gay. Που άντεξαν την οικογενειακή απόρριψη, που υπέστησαν το bulling στο σχολείο, στο δρόμο, στη γειτονιά, στο στρατό, στον εργασιακό χώρο. Και να μην ξεχνάμε πως η υπερηφάνεια πάει χέρι χέρι με τη ντροπή. Τη ντροπή των γονιών, του παππού και της γιαγιάς, των συγγενών, των “φίλων”, ακόμη και του διαχειριστή της πολυκατοικίας, που κρυφοκοιτάζει, ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει.

Και είναι οι gay υπερήφανοι ως αντίβαρο για εκείνους/ες που δεν τόλμησαν να το αποκαλύψουν, αλλά έχουν μια κρυφή ζωή, γιατί το περιβάλλον τους δεν θα τους ανεχόταν. Τα πολιτικά κόμματα, ο στρατός, η αστυνομία, τα αθλητικά σωματεία, τα σχολεία είναι τα λιγότερο ανεκτικά και πλέον καταπιεστικά περιβάλλοντα. Και δεν κατακρίνω αυτούς που δεν αποκαλύφθηκαν, τα περιβάλλοντά τους κατακρίνω που δεν τους έδωσαν την ευκαιρία.

Και επειδή, από όλα αυτά τα περιβάλλοντα, μόνο το σχολικό περιβάλλον μου είναι οικείο, ξέρω πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπίσει κανείς την ομοφοβία. Πόσο φοβούνται οι πατεράδες μήπως ο γιος τους καταλήξει να γίνει gay και παράλληλα θεωρούν ότι η macho διαπαιδαγώγηση θα αποτρέψει το “κακό”. Πάντα θεωρούσα παιδαγωγικά επιβεβλημένο σε ένα σχολείο να διδάσκουν gay εκπαιδευτικοί, γιατί ένα μεγάλο πρόβλημα της κοινωνίας και του σχολικού περιβάλλοντος είναι η ομοφοβία. Πώς όμως θα γινόταν αυτό δεκτό από τους γονείς, όταν ακόμη και γιατρός πρώην υπουργός έχει δηλώσει ότι η ομοφυλοφιλία είναι κολλητική;

Για όλους και όλες τους/τις gay που ντρέπονται ή δεν μπορούν να αποκαλυφθούν έχουν δικαίωμα οι άλλοι να είναι υπερήφανοι και να παρελαύνουν, ως αντίβαρο στην κοινωνική καταπίεση.

Για να εκλείψει η υπερηφάνεια πρέπει προηγουμένως να εκλείψει η ντροπή. Γιατί η υπερηφάνεια και η ντροπή πάνε μαζί. Και μακάρι να φτάσουμε κάποτε να μην είναι κανείς ποτέ υπερήφανος για οτιδήποτε και να είμαστε όλοι ταπεινοί. Για το καλό της κοινωνίας.

Έγραψα το κείμενο αυτό, εκτός των άλλων, και ως υποχρέωση απέναντι στις/τους gay μαθήτριες και μαθητές μου, τους γονείς τους, του ομόφυλους γονείς του σχολείου και τα παιδιά τους και τις/τους gay εκπαιδευτικούς συναδέλφους μου στη Σχολή Μωραΐτη.

Δεν με απασχολεί το ότι το κείμενο του Θεοτοκά διασκευάστηκε, για να δοθεί στις πανελλήνιες εξετάσεις των ΕΠΑΛ, αλλά με απασχολεί το ότι επιλέχθηκε ένα πατερναλιστικό και σεξιστικό κείμενο του 1956 και διασκευάστηκε,  ώστε να γίνει συντηρητικότερο και να προσλάβει έντονες ταξικές προκαταλήψεις.

Ο πατερναλισμός είναι το γενικότερο πρόβλημα της παιδείας και σε αυτό το κείμενο δεσπόζουν τα δύο φανταστικά πρόσωπα, ο πατέρας και ο μελλοντικός πατέρας, ο γιος του. Δεν θεωρώ πως ο Θεοτοκάς θα κατασκεύαζε ποτέ μια μητέρα να δίνει ανάλογες συμβουλές στην κόρη της, αλλά, αναρωτιέμαι αν ο ίδιος πατέρας έδινε συμβουλές στην υποτιθέμενη κόρη του θα την συμβούλευε να παντρευτεί σύζυγο κατά 30 χρόνια μεγαλύτερό της. Ο ίδιος ο Θεοτοκάς παντρεύτηκε σε ηλικία 61 ετών την 30 χρόνια νεότερή του Κοραλία.

Ας δούμε τώρα και τις ταξικές προκαταλήψεις. Το πρωτότυπο έλεγε: «Ένας άξιος μαραγκός που κατέχει καλά τη δουλειά του και πιστεύει σ’ αυτήν είναι πολύ πιο ολοκληρωμένος και αξιοσέβαστος άνθρωπος από έναν κουφό πρύτανη ή έναν κακό πρωθυπουργό».  Σαφής η προτίμηση προς τον υποδειγματικό μαραγκό έναντι του κουφού (ή κούφου, όπως διορθώνει ο Σαραντάκος) πρύτανη ή του κακού πρωθυπουργού. Υποθέτουμε πως, σύμφωνα με τις αξίες του κειμένου, ο συνετός πρύτανης και ο καλός πρωθυπουργός υπερέχουν έναντι του άξιου ξυλουργού.

Ας δούμε τώρα και το διασκευασμένο κείμενο που δόθηκε προς ανάπτυξη στις εξετάσεις:

«Ενας άξιος μαραγκός που κατέχει καλά τη δουλειά του και πιστεύει σ’ αυτήν είναι πολύ πιο ολοκληρωμένος και αξιοσέβαστος άνθρωπος από έναν κακό επιστήμονα». Πάντα είχα πρόβλημα με τη χρήση του επιθέτου «κακός», και πάντα αναρωτιόμουν αν το θηλυκό του γένος είναι κακιά ή κακή. Γιατί άλλο νόημα έχει η κακή δεσμοφύλακας και άλλο η κακιά δεσμοφύλακας, πόσο μάλλον που η κακή δεσμοφύλακας δεν είναι κακιά, αλλά καλή. Γενικά πρέπει να αποφεύγουμε την αφελή ταξινόμηση σε καλούς και κακούς και ένας λόγος παραπάνω να το αποφεύγουμε στην εκπαίδευση. Αλλά ζητάω πολλά. Επειδή όπως είπα δυσκολεύομαι να κατανοήσω τι σημαίνει κακός, ανέτρεξα στις απαντήσεις των φροντιστηρίων και είδα ότι κακός επιστήμονας είναι αυτός που δεν κατέχει καλά το γνωστικό του αντικείμενο.

Ενώ λοιπόν το κείμενο προτιμάει τον καλό μαραγκό από τον κακό επιστήμονα, προφανώς προτιμάει τον καλό επιστήμονα από τον καλό ξυλουργό. Αυθαίρετη επιλογή, απαράδεκτη σύγκριση και ταξικά φορτισμένη. Το παιδί του καλού μαραγκού που φοιτά στο ΕΠΑΛ θα προτιμούσε, επομένως, να ήταν ο πατέρας του καλός επιστήμονας, οπότε μπορεί να φοιτούσε σε γενικό λύκειο και θα έδινε άλλες εξετάσεις. Γιατί με κάποιο τρόπο το κείμενο του λέει: «Εσύ από το επαγγελματικό λύκειο τι πιθανότητες έχεις να γίνεις καλός επιστήμονας; Μήπως είναι προτιμότερο να γίνεις καλός μαραγκός;» Και ίσως για να συμπληρωθεί η γελοιότητα έπρεπε να μην έχουμε μόνο δύο επιλογές, αλλά και μία τρίτη, του καλού έμπορα που βγάζει πολλά λεφτά;

Το πρωτότυπο, αν κρίνω καλά, δίνει ηθική διάσταση στον κουφό πρύτανη και τον κακό πρωθυπουργό και τους καταλογίζει αλαζονεία, γιατί και το  κουφός μπορεί μεταφορικά να έχει το ίδιο νόημα με το κούφος. Αυτή την ηθική διάσταση, από ό,τι φαίνεται δεν έχει ο κακός επιστήμονας, αφού το κακός έχει σχέση με τις γνώσεις μόνο. Κι αυτό απαράδεκτο. Γίνεται λοιπόν μια έμμεση κριτική στην ανώτατη εκπαίδευση, ότι βγάζει πτυχιούχους χωρίς επιστημονική κατάρτιση; Δεν νομίζω. Μάλλον αναφέρεται περιφρονητικά σε όλους εκείνους τους άνεργους πτυχιούχους, που οδηγήθηκαν να βρουν χειρωνακτική εργασία, απομακρύνθηκαν από το γνωστικό τους αντικείμενο και δεν είναι πλέον επαρκώς ενημερωμένοι, όπως ο συμμαθητής μου, με πολύ καλές σπουδές, που έχασε τη δουλειά του σε μεγάλη ηλικία και τώρα δουλεύει βάρδια σε ταξί.

Αν ήμουν μαθητής και έδινα αυτές τις εξετάσεις  τι βαθμό νομίζετε ότι θα έπαιρνα; Εγώ πάντως νομίζω πως αυτοί που έβαλαν το θέμα θα ήταν προτιμότερο να είχαν γίνει μαραγκοί, αλλά καλοί μαραγκοί αποκλείεται να γίνονταν. Ο καλός μαραγκός εκτός από την τεχνική κατάρτιση διαθέτει φαντασία, δημιουργικότητα, υπολογιστική και σχεδιαστική ικανότητα, καλές σχέσεις με τους ανθρώπους και χαίρει σεβασμού από όλους εκείνους που τον προσφωνούν «μάστορα».

Ο συμβιβασμός του Γαβρόγλου με την Εκκλησία  προκαθόρισε τη συνέχεια της πορείας του. Η ανατροπή του νόμου Φίλη για τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς δείχνει πόσο βαθιά έχει υιοθετήσει την εκκλησιαστική υποκρισία και μεθοδολογία. Μου θυμίζει μάλιστα κάποιον δεσπότη που είχε πει ότι η Ορθοδοξία δεν ακολουθεί το Γρηγοριανό ημερολόγιο, που είναι δημιούργημα ενός πάπα, αλλά το  Ιουλιανό, διορθωμένο κατά 13 ημέρες! Με ίδια υποκρισία ο Γιαβρόγλου στόλισε τον νόμο με πολλή στάχτη στα μάτια, με δήθεν δικλείδες ασφαλείας, που όλες όμως οδηγούν στην ανεξέλεγκτη και αυθαίρετη απόλυση του ιδιωτικού εκπαιδευτικού.

Θα μπορούσε βέβαια κανείς, όπως το κάνουν πολλοί, να αντιτάξει αφελώς το επιχείρημα πως και ο ιδιωτικός εκπαιδευτικός είναι ένας ιδιωτικός υπάλληλος, όπως όλοι οι άλλοι, και πως δεν είναι σωστό να υπάρχει για αυτόν ιδιαίτερο καθεστώς προστασίας. Και τα ιδιωτικά σχολεία είναι επιχειρήσεις, όπως όλες οι άλλες, και έχουν δικαίωμα να απολύουν τους υπαλλήλους του με βάση τους νόμους της αγοράς.

Δεν είναι όμως καθόλου έτσι τα πράγματα.

Ο γονιός-πελάτης του ιδιωτικού σχολείου δεν συγκρίνεται με τον πελάτη του σουπερμάρκετ, του φαρμακείου, του εμπορικού, της ταβέρνας. Ο γονιός-πελάτης έχει το παιδί του στο σχολείο συνήθως από το νηπιαγωγείο ως το λύκειο, δηλαδή 14 χρόνια. Κι αν πληρώνει για ετήσια δίδακτρα το μετριοπαθές ποσό των 10 χιλιάδων ευρώ, είναι πελάτης των 140 χιλιάδων ευρώ. Κι αν έχει δύο ή τρία παιδιά κι ανίψια και βαφτιστήρια στο ίδιο σχολείο αισθάνεται πως δεν είναι απλώς πελάτης, αλλά μέλος της διοίκησης του σχολείου. Κι αν κάποιος από τους δύο γονείς, αν όχι και οι δύο, έχουν αποφοιτήσει από το ίδιο σχολείο, καθώς και τα αδέλφια τους, δεν έχει απλώς απόψεις για όλα,αλλά αποφασίζει για όλα.

Βεβαίως είναι πάρα πολλοί οι γονείς που φέρονται σωστά, με άψογο τρόπο και μετριοπάθεια, που εμπιστεύονται τους εκπαιδευτικούς και σε προσωπικό επίπεδο μας ενθαρρύνουν και μας συμπαραστέκονται. Χάρη σε αυτούς και στην πλειοψηφία των παιδιών μπορούν οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί να αντλούν δυνάμεις στο δύσκολο έργο τους. Αυτού του είδους οι γονείς θα έπρεπε πρώτοι να αντιδράσουν για την κατάργηση του νόμου Φίλη, γιατί με το νόμο του Γαβρόγλου κινδυνεύει η παιδεία που παρέχεται στα παιδιά τους, όπως εξηγώ στη συνέχεια.

Δυστυχώς δεν είναι όλοι οι γονείς ίδιοι και  πρέπει να αναλογισθούμε πόσο έχει ενισχυθεί η ακροδεξιά ιδεολογία τα τελευταία χρόνια, την οποία δεν χρειάζεται να ταυτίσουμε αναγκαστικά και αποκλειστικά με τη χρυσή αυγή. Μπορεί κανείς λοιπόν να φανταστεί έναν τέτοιο γονιό, με έντονο εθνικισμό, θρησκευτικό φανατισμό, σεξισμό και πίστη στους αστικούς μύθους να θέλει να χειραγωγήσει το μάθημα και την παιδαγωγική του εκπαιδευτικού. Συχνά όμως ο εκπαιδευτικός έχει να αντιμετωπίσει και γονείς «δημοκρατικούς», που όμως ταυτίζονται ναρκισσιστικά με το παιδί τους και θεωρούν ότι ο βαθμός στο μάθημα βαθμολογεί τους ίδιους, η επισήμανση λάθους στο παιδί αμφισβητεί τη δική τους επιστημονική κατάρτιση και η επίπληξη του παιδιού επιπλήττει τους ίδιους. Πόσες φορές τα παιδιά έχουν παρανοήσει κάτι και με τα κινητά τους τηλέφωνα ειδοποιούν τους γονείς, που καταφθάνουν στο σχολείο έξαλλοι; Ο περισσότερος χρόνος μου ως διευθυντή αφιερωνόταν στην υπεράσπιση των εκπαιδευτικών απέναντι σε έξαλλους γονείς  και στην ιδιοκτησία του σχολείου για θέματα ιδεολογικά, βαθμολογικά και χειρισμών  παραπτωμάτων. Συνέχεια →