Πριν από ένα μήνα είχα παρευρεθεί στην κηδεία του πατέρα μιας παλιάς συναδέλφου από τη Σχολή Μωραΐτη, που τώρα όμως εργάζεται αλλού. Η κηδεία έγινε σε ένα δυσπρόσιτο χωριό της Βοιωτίας και είναι κατανοητό ότι δεν παραβρέθηκαν οι προϊστάμενοί της, αλλά έστειλαν δύο στεφάνια. Παρόλο που σε αυτήν την υπηρεσία εργάζεται λιγότερο από 18 μήνες οι νέοι της προϊστάμενοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να στείλουν τα στεφάνια και επιπλέον της έδωσαν μια εβδομάδα άδεια. Η συνάδελφος μού έδειξε τα στεφάνια με δικαιολογημένη υπερηφάνεια και συγκίνηση, γιατί ένιωσε ότι στην εργασία της έχει την αναγνώριση που θέλει να έχει και που της αξίζει.

Την Πέμπτη κηδεύτηκε στο Α νεκροταφείο της Αθήνας ο πατέρας άλλης συναδέλφου, που διδάσκει στη Σχολή Μωραΐτη τα τελευταία 24 χρόνια και έχει την αγάπη και την εκτίμηση όλων των συναδέλφων της. Αυτή τη φορά η κηδεία έγινε στο κέντρο της Αθήνας και θα ήταν πολύ πιο εύκολο για τον καθένα να έρθει. Από τη διεύθυνση της Σχολής Μωραΐτη όμως δεν εμφανίστηκε κανείς και μάταια διάβασα όλα τα στεφάνια. Η Σχολή Μωραΐτη παντελώς απούσα. Ο αδελφός της συναδέλφου διαμένει μόνιμα στη Νορβηγία και οι εργοδότες του βρίσκονται στη Νορβηγία και στο Κουβέιτ, αλλά η απόσταση δεν τους εμπόδισε να συμμετάσχουν στο πένθος με όποιο τρόπο μπορούσαν. Είμαι βέβαιος πως η συνάδελφος ενημέρωσε τη διευθύντρια του γυμνασίου για το θάνατο του πατέρα της, για να δικαιολογήσει την απουσία της. Ούτε εκείνη όμως, ούτε άλλος από την τριμελή διεύθυνση του γυμνασίου εμφανίστηκε στην κηδεία. Και επιπλέον υποθέτω ότι δεν ενημέρωσαν συναδέλφους, από φόβο μήπως τους ζητήσει κανείς άδεια, για να έρθει στην κηδεία. Συνέχεια →

Με μεγάλη αισιοδοξία αναγγέλθηκε η συγγραφή νέων σχολικών εγχειριδίων Ιστορίας. Θα ήθελα πολύ να συμμεριστώ αυτή την αισιοδοξία. Βεβαίως αναγνωρίζω πως πρέπει να γραφούν καινούργια εγχειρίδια, όμως η εμπειρία μου λέει πως η Ιστορία δεν διδάσκεται στα σχολεία, ούτε διδάσκεται από ιστορικούς. Την Ιστορία τη διδάσκουν η τηλεόραση, ο άμβωνας και το βήμα της Βουλής. Και τη διδάσκουν και την επιβάλλουν ερήμην της ιστορικής έρευνας ως τη μόνη επίσημη ιστορία. Και μάλιστα η δική τους ιστορία είναι πιο αρεστή, γιατί συμπίπτει με όλους τους αστικούς και εθνικούς μύθους, που έχουν τόση αποδοχή, ώστε όποιος τους αντικρούει να χαρακτηρίζεται ανιστόρητος και προδότης. Συνέχεια →

Ζούμε σε μια εποχή που όλα γίνονται χειρότερα και οι προοπτικές για βελτίωση συνεχώς μειώνονται. Παρά τις ευνοϊκές νομοθετικές ρυθμίσεις που προώθησε η ΟΙΕΛΕ οι ‘προνομιούχοι’ ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί δεν εξαιρούνται από τις γενικότερες οικονομικές, εργασιακές και κοινωνικές συνθήκες, που οδηγούνται σε εξαθλίωση.

Μέσα στο γενικότερο κλίμα αβεβαιότητας και ανασφάλειας οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί είναι πολύ πιο ευάλωτοι από τους εκπαιδευτικούς του δημοσίου και γίνονται θύματα εργοδοτικής ασυδοσίας και ευτελιστικών πρακτικών και μεθόδων με εμπλεκομένους συχνά διευθυντές/τριες και υποδιευθυντές/τριες, που για να διατηρήσουν τη θέση τους χάνουν την αξιοπρέπειά τους και λειτουργούν ως δραγάτες της ιδιοκτησίας.

Συνέχεια →