Δεν πειράζει να φοβόμαστε. Το θέμα είναι να μη δειλιάζουμε, είπε η Μάγδα Φύσσα στο τέλος της παράστασης «πράξεως σπουδαίας και τελείας».
Πρεμιέρα χθες του «18/9» στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Μονόλογος μιας νέας γυναίκας, αυτόπτη μάρτυρα στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, που παλεύει να ξεπεράσει τους φόβους της, να παραμερίσει τις απειλές των χρυσαυγιτών, για να πάει να καταθέσει στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Το οικογενειακό της περιβάλλον και η κοινωνία ολόκληρη της λένε να μην πάει, να μην ανακατεύεται, να κοιτάει τη δουλειά της. Τόσοι και τόσοι ήταν αυτόπτες μάρτυρες στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και στη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, αλλά κανείς τους δεν εμφανίστηκε στο δικαστήριο, πολίτες έντιμοι, σοφοί, που κλείνουν το βράδυ την πόρτα τους και αφήνουν τον κόσμο απέξω, δεν τον βάζουν μέσα στο σπίτι τους, δεν κάνουν τα βάσανα του κόσμου δικά τους βάσανα. Έχει δίκιο αυτή και έχει άδικο η κοινωνία ολόκληρη;
Την ξέρω καλά αυτή την κοινωνία που θεωρούσε αλήτη τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, κλέφτη και πρεζάκια τον Ζακ Κωστόπουλο, που χαίρεται για κάθε ένα που δολοφονεί η αστυνομία, για την ασφάλεια της κοινωνίας δολοφονεί, για το δικό μας καλό σκοτώνει.
Την ξέρω αυτήν την κοινωνία που μου έλεγε να μη μιλάω στα παιδιά του σχολείου για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, για να μη χάσουν τα παιδιά την εμπιστοσύνη τους στην αστυνομία, και να μη δοθεί άδεια σπουδών στον Νίκο Ρωμανό, γιατί θα πάει να βάλει βόμβα στο Mall, για να σκοτωθούν τα παιδιά αυτής της καλής κοινωνίας.
Αλλά αυτή η νέα γυναίκα θα πάει τελικά να καταθέσει σε ένα εχθρικό προς τους μάρτυρες κατηγορίας δικαστήριο. Θα πάει γιατί εκτός από αυτή τη μεγάλη ήσυχη και σοφή κοινωνία υπάρχει και μια άλλη, μικρότερη, ανήσυχη και αλλοπαρμένη, που φοβάται, αλλά δεν δειλιάζει, που πάει μάρτυρας στα δικαστήρια, που βγαίνει στους δρόμους και φωνάζει και ταράζει τον ύπνο των ήσυχων. Είναι η κοινωνία που απονέμει το δίκιο στα θύματα, το δίκαιο που δεν μπόρεσαν να βρουν στις αίθουσες των δικαστηρίων. Και τα θύματα είναι πολλά, πάρα πολλά και συνεχώς προστίθενται καινούργια. Να μην τα ξεχάσουμε ποτέ.
Το κείμενο της ΜΑΡΙΑΣ ΛΟΥΚΑ συνταρακτικό, που δεν καταφεύγει σε κοινοτοπίες. Πολιτικός αλλά και έντονα ψυχογραφικός λόγος, που ισορροπεί χωρίς φανταχτερές ακροβασίες. Τα σκηνικά καθηλωτικά.
Η ΔΩΡΑ ΧΡΥΣΙΚΟΥ συγκλονιστική και ηρωική σε αυτή τη μονοπρόσωπη τραγωδία. Πολύ δύσκολος ρόλος, που όμως ούτε μία φορά δεν κατέφυγε σε εύκολους εντυπωσιασμούς.
Σοφές κι αγέρωχες στο τέλος της παράστασης και οι δυο μάνες αγωνίστριες για τη δικαίωση των παιδιών τους. Η Μάγδα Φύσσα και η Ελένη Κωστόπουλου.