.

Συχνά ακούγεται στις μέρες μας το «χούντα είναι».

Βεβαίως δεν είναι χούντα, αλλά θα θέσω παρακάτω ένα ερώτημα. Όταν έγινε η χούντα των συνταγματαρχών ένας μεγάλος αριθμός πολιτικών συνεργάστηκε με το καθεστώς και κατέλαβε υπουργικά αξιώματα. Ο πρώην πρωθυπουργός Παναγιώτης Πιπινέλης παρέμεινε ως υπουργός εξωτερικών της χούντας έως το θάνατό του από καρκίνο το 1970. Ο αρχηγός των Προοδευτικών, Σπύρος Μαρκεζίνης, έγινε πρωθυπουργός της χούντας και μεταξύ των πολιτικών, κυρίως της ΕΡΕ, που πήραν υπουργικές θέσεις ήταν οι Άγγελος Τσουκαλάς, Αθανάσιος Καψάλης, Λάμπρος Ευταξίας, Χρήστος Ξανθόπουλος-Παλαμάς, Στυλιανός Σκανδάλης, Θεόδωρος Σαράντης, Χρήστος Μίχαλος, Νικόλαος Μομφεράτος, Χαράλαμπος Παναγιωτόπουλος, Αλέξανδρος – Κωνσταντίνος Βούλτζος, Επαμεινώνδας Τσέλλος, Κλεάνθης Δαμιανός, Σπύρος Κατσώτας, Φαίδων Άννινος-Καβαλιεράτος, Κωνσταντίνος Ράλλης, Τρύφων Τριανταφυλλάκος, Παναγιώτης Χρήστου, ενώ ο Δημήτριος Ρίτσος διορίστηκε δήμαρχος Αθηναίων.

Και τώρα έχω να κάνω μια καίρια ερώτηση: Ποιοι/ες κατά τη γνώμη σας υπουργοί και βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, και όχι μόνο, θα ήσαν πρόθυμοι να συνεργαστούν με ένα δικτατορικό καθεστώς σήμερα; Αυτό έχει την πρώτιστη σημασία. Η ιδεολογική συγγένεια, που καθορίζει την πολιτική και το έργο της κυβέρνησης.

Ασχολούμαι μόνο με τα υπουργικά αξιώματα επί χούντας και παραλείπω αναγκαστικά το πλήθος των διορισμένων δημάρχων, προέδρων δημοσίων οργανισμών, δημοσίων επιχειρήσεων, συνομοσπονδιών και ομοσπονδιών, ανωτάτων δικαστηρίων και πρυτανικών αρχών.

Και βέβαια να μην ξεχνάμε και το «έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη». Πρώτος πρωθυπουργός της χούντας έγινε ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνος Κόλλιας.

Ακολούθως υπουργοί έγιναν οι Κωνσταντίνος Καλαμποκιάς, Αντιπρόεδρος του Α.Π., οι αρεοπαγίτες Λεωνίδας Ροζάκης, Νικόλαος Οικονομόπουλος, Δημήτριος Οικονομόπουλος, ο αντιεισαγγελέας του Α.Π. Παναγιώτης Τσαρούχης, ο εισαγγελέας εφετών Ιωάννης Τσαντίλας και ο νομικός σύμβουλος του κράτους Αλέξανδρος Λέκκας. Για την εκτροπή από τον κοινοβουλευτισμό ο Άρειος Πάγος, με την 496/1970 απόφασή του, έκανε λόγο για κυβέρνηση προερχόμενη «εξ επαναστάσεως ήτις δημιουργεί δίκαιον.»

Αυτό που με απασχολεί περισσότερο δεν είναι οι τότε πολιτικοί και δικαστές σε σύγκριση με τους τωρινούς. Κυρίως με ενδιαφέρει η ομοιότητα στην κοινωνία την τότε και την τώρα και οι κοινές αξίες τους. Γιατί δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ένα πλήθος από καθηγητές πανεπιστημίου έγιναν υπουργοί της χούντας. Βεβαίως πολλοί πολιτικοί, δικαστές και ακαδημαϊκοί διώχθηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν, αλλά αυτό το γεγονός αναδεικνύει ακόμη περισσότερο την ευτέλεια αυτών που συνεργάστηκαν με το καθεστώς. Οι συλλήψεις, φυλακίσεις και βασανισμοί φοιτητών μεγαλώνει πολύ περισσότερο την ευθύνη των καθηγητών με υπουργικά αξιώματα καθώς και του υπουργού δικαιοσύνης Άγγελου Τσουκαλά.

Όμως, όπως ήδη είπα, πιο πολύ με απασχολεί η ευθύνη της κοινωνίας, και οι αξίες της, που ψηφίζει και προωθεί σε ανώτατα αξιώματα τέτοια άτομα. Και τότε και τώρα. Και η κοινωνία που ξεχνά ή δεν θέλει να θυμάται και να ξέρει. Τα παραδείγματα πολλά, αλλά θα αναφέρω δύο. Ο Στυλιανός Κορρές, καθηγητής της κλασικής φιλολογίας, που ήταν υφυπουργός παιδείας όταν έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου, δεν είχε πρόβλημα στη συνέχεια να γίνει πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας από το 1976 έως το 1986. Ο διορισμένος από τη χούντα δήμαρχος του Πειραιά Αριστείδης Σκυλίτσης στη συνέχεια έθεσε υποψηφιότητα για δήμαρχος στις εκλογές του 1978 και πήρε από τον πρώτο γύρο το 48,5% των ψήφων των «δημοκρατικών» Πειραιωτών. Και όταν πέθανε το 2006 την κηδεία του τέλεσε ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ παρουσία του τότε δημάρχου, Χρήστου Αγραπίδη, και του τότε υφυπουργού Άμυνας, Βασίλη Μιχαλολιάκου

Πόσο έχει αλλάξει η κοινωνία μας από τότε έως σήμερα; Αυτό είναι για μένα το κύριο ερώτημα. Χούντα δεν είναι, αλλά μήπως είμαστε χουντοκοινωνία;

Οι εμμονές περί αισθητικής και κομψότητας πάντως παραμένουν αναλλοίωτες. Ο Σπύρος Μαρκεζίνης φόρεσε φράκο, για να επισκεφθεί τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο και να πάρει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Το καπέλο που φόρεσε ήταν πιο ψηλό κι από το μπόι του.

Εκτιμούσα την Ελένη Χαλκούση ως ηθοποιό, μεταφράστρια και αρθογράφο. Το βιβλίο της «Σαβουάρ Βιβρ» δείχνει όλες τις αξίας της μεσοαστικής κοινωνίας της εποχής. Το 1971 τη ρώτησα περιπαιχτικά, αλλά ευγενικά: «Κυρία Χαλκούση, ποιος άντρας στην εποχή μας φοράει γκρι αρζάν γραβάτα με μια πέρλα στο κέντρο, όπως προτείνετε στο βιβλίο σας;» Και μου απάντησε με αμηχανία και έκπληξη: «Όταν το έγραφα αυτό είχα στο νου μου τον Πιπινέλη».

Λέτε αν ζούσε σήμερα ο Πιπινέλης η φωτογραφία του εμβολιασμού του να έκανε το γύρο του κόσμου;

Αχ αυτές οι αναλλοίωτες αξίες του ελληνικού πολιτισμού και της χουντοκοινωνίας.

Στη μία φωτογραφία ο πρώην πρωθυπουργός και υπουργός της χούντας Παναγιώτης Πιπινέλης με την πέρλα στο κέντρο της γραβάτας και στην άλλη ο σημερινός υπέρκομψος πρωθυπουργός με την πέρλα πιο δω, στο μέρος της καρδιάς.