Η ομιλία μου στην παρουσίαση του ανακαινισμένου μνημείου το Σάββατο 11 Ιουνίου 2022

Στις 9 Φεβρουαρίου 1986 ο 17χρονος Μανώλης Κανδανολέων επέβαινε σε κλεμμένο αυτοκίνητο, Τρεις αστυνομικοί τον πυροβόλησαν στο κεφάλι. Τα ονόματα των δραστών δεν έγιναν ποτέ γνωστά και δεν επακολούθησε δίκη. Υπουργός αστυνομικής βίας τότε ο Μένιος Κουτσόγιωργας.

Στις 22 Οκτωβρίου του 2021 ο Νίκος Σαμπάνης, επιβάτης σε κλεμμένο αυτοκίνητο δολοφονείται από τα πυρά 7 αστυνομικών. Επτά αστυνομικοί έριξαν 36 σφαίρες, κατασκεύασαν ψευδή σενάρια και αλλοίωσαν επιβαρυντικά στοιχεία. Η ΕΛΑΣ έσπευσε αμέσως να διαλύσει το μοναδικό πειστήριο, το αυτοκίνητο, και να το μετατρέψει σε παλιοσίδερα. Ο κυβερνητικός κολαούζος Άδωνις Γεωργιάδης έσπευσε να συγχαρεί τους αστυνομικούς και ο υπουργός αστυνομικής βίας Τάκης Θεοδωρικάκος επισκέφτηκε τους δολοφόνους στη ΓΑΔΑ και πανηγύρισε όταν με δικαστική απόφαση οι δολοφόνοι αφέθηκαν ελεύθεροι.

Στις 10 Ιανουαρίου 1991, μία ημέρα μετά τη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα, στη διάρκεια των διαδηλώσεων έπεσαν 4.000 δακρυγόνα.Ένα από αυτά προκάλεσε πυρκαγιά στο βιβλιοχαρτοπωλείο Λίβα και στο κτίριο «Κ. Μαρούση». Νεκροί από ασφυξία ανασύρθηκαν ο Περικλής Ρεπάκης, ο Μανόλης Κοντόπουλος, ο Ιωάννης Νεμετζίδης κι ένα -αγνώστων στοιχείων- νεαρό άτομο. Παρά την ύπαρξη πλήθους μαρτύρων για τα αίτια της πυρκαγιάς, η αστυνομία έκλεισε την υπόθεση κάνοντας λόγο για «εμπρησμό του κτιρίου από αναρχικούς». Υπουργός αστυνομικής βίας τότε ο Ιωάννης Βασιλειάδης.

Στις 10 Μαΐου του 2010, στη διάρκεια διαδηλώσεων για την οικονομική σύμβαση που υπογράφηκε, φλέγεται από βόμβα μολότοφ η τράπεζα Marfin. Από τις αναθυμιάσεις ανασύρονται νεκρά 3 άτομα: η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, έγκυος 4 μηνών, ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης και η Παρασκευή Ζούλια. Η αστυνομία αποφάνθηκε ότι τη βόμβα έριξαν αντιεξουσιαστές. Η ιστορία όμως καταδεικνύει ότι η αστυνομία αμέσως ανακαλύπτει τους αντιεξουσιαστές δράστες. Δεν ανακαλύπτει τους δράστες μόνον όταν αυτοί είναι αστυνομικοί ή παρακρατικοί συνεργάτες της αστυνομίας. Υπουργός αστυνομικής βίας τότε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης.

Στις 17 Νοεμβρίου 1985 ο 15χρονος Μιχάλης Καλτεζάς λίγες ώρες μετά την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου δολοφονείται στη Στουρνάρη από σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του από τον αστυνομικό Αθανάσιο Μελίστα. Ο Μελίστας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 2 χρόνια φυλάκιση με αναστολή και σε δεύτερο βαθμό αθωώθηκε από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο. Συνήγορος υπεράσπισης του Μελίστα ήταν ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος. Μετά τη δολοφονία του Καλτεζά, ο υπουργός αστυνομικής βίας Μένιος Κουτσόγιωργας υπέβαλε την παραίτησή του, αλλά δεν έγινε δεκτή από τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 δολοφονείται από τον Επαμεινώνδα Κορκονέα και τον συνεργό του Βασίλη Σαραλιώτη ο δικός μας Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, 15 ετών, με σφαίρα στην καρδιά, σε ευθεία βολή, σε ήρεμη ψυχική κατάσταση και με άμεσο δόλο. Οι συνένοχοι κατασκευάζουν την άμυνά τους, κινδύνευε η ζωή τους είπαν από τον Αλέξανδρο, και ολόκληρο το αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων επιδόθηκε στην αλλοίωση των ενοχοποιητικών στοιχείων, στην κατασκευή ψευδομάρτυρα, στη μετατόπιση του σημείου βολής. Το σενάριο έτοιμο. Ο Κορκονέας, από φόβο για τη ζωή του πυροβόλησε στον αέρα για εκφοβισμό, η σφαίρα εποστρακίστηκε και στη διαδρομή της αναζήτησε την καρδιά του Αλέξανδρου. Ατύχημα ήταν. Κι ο Κορκονέας τηλεφώνησε στη γυναίκα του και της είπε: Μαρία, θα αργήσω, γιατί κάτι έτυχε στη δουλειά». Χρειαζόταν μόνο ένας δικαστικός λειτουργός, να δεχθεί κι αυτός ότι ήταν ατύχημα, να θέσει την υπόθεση στο αρχείο και Κορκονέας και Σαραλιώτης να γυρίσουν στα σπίτια τους. Όμως δεν έγινε έτσι. Και δεν έγινε, γιατί αυτό το κατασκευασμένο σενάριο το ανέτρεψε η δικαιοσύνη του δρόμου. Η τρανταχτή δικαιοσύνη του δρόμου που κατέκλυσε το κέντρο της Αθήνας, με τρόπο μοναδικό. Αυτή η δικαιοσύνη του δρόμου τρύπωσε μέσα στα υπουργεία, στα ανακριτικά γραφεία, στις αίθουσες των δικαστηρίων και επέβαλε τη θέλησή της. Και επέβαλε την δική της οπτική. Ας φωνασκούσε ο Κούγιας «αυτά τα παιδιά δεν είναι σαν τα δικά σας και σαν τα δικά μας». Οι περισσότεροι άνθρωποι έβλεπαν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους ως άλλους Αλέξανδρους δολοφονημένους από εκπρόσωπο του κράτους, που δήθεν εγγυάται για την ασφάλειά τους. Όμως αν ψάξει κανείς τους εκατοντάδες δολοφονημένους και βαριά τραυματισμένους με μόνιμες βλάβες, όχι μόνο διαδηλωτές, αλλά και πρόσφυγες, κρατούμενους, άτομα με αναπηρία που βρέθηκαν στο δρόμο τους, θα δει πόσο επικίνδυνο είναι να βρίσκεσαι κοντά σε αστυνομικό. Οι αστυνομικοί έχουν πρόβλημα ισορροπίας και κατά κανόνα παραπατούν και πέφτουν. Και καθώς πέφτουν εκπυρσοκροτεί το όπλο τους και η σφαίρα βρίσκει αυτόν που είναι κοντά τους στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Αυτό είναι το μέρος του σώματος που κατεξοχήν προτιμούν οι σφαίρες των όπλων που εκπυρσοκροτούν. Μπορεί να υπάρχουν μάρτυρες που καταθέτουν ότι ο αστυνομικός άνοιξε τα πόδια του, έπιασε το όπλο με τα δυο του χέρια και σημάδεψε, αλλά αυτές οι μαρτυρίες, χωρίς τη δικαιοσύνη του δρόμου, δεν είναι σε θέση να κάμψουν το δικαστικό δόγμα ότι δολοφονία από αστυνομικό σε ώρα υπηρεσίας ποτέ δεν τιμωρείται, δεν διώκεται ο δολοφόνος, και η υπόθεση μπαίνει στο αρχείο. Και τους δολοφόνους αστυνομικούς τους προστατεύει, τους επιδοκιμάζει και τους ενθαρρύνει το δικαστικό κατεστημένο μαζί με τους κυβερνητικούς κολαούζους. Η πρόεδρος της δημοκρατίας, ως πρώην δικαστικός, και αυτό το χούι δεν κόβεται, επιλέγει κάθε χρόνο να εκφωνεί λόγο και να καταθέτει στεφάνι στο μνημείο των αδικοχαμένων θυμάτων της Marfin, αλλά δεν διανοήθηκε ποτέ να εκφωνήσει λόγο για τον Αλέξανδρο η να καταθέσει στεφάνι στο μνημείο του. Γιατί τα θύματα της Marfin τα φόρτωσαν σε αναρχικούς, τους οποίους απεχθάνονται οι δικαστές, ενώ τον Αλέξανδρο τον δολοφόνησε αστυνομικός και οι δικαστές προστατεύουν με κάθε μέσο τους ομοϊδεάτες τους αστυνομικούς και πασχίζουν με κάθε μέσο να μας κάνουν να ξεχάσουμε.

Ας επιστρέψουμε όμως στις 6 Δεκεμβρίου του 2008. Με θαυμαστή ταχύτητα αντέδρασε ο κόσμος, παρά τα παραπλανητικά μηνύματα των καναλιών, και αμέσως άρχισε να λειτουργεί η δικαιοσύνη του δρόμου. Ο Κορκονέας κι ο Σαραλιώτης προφυλακίστηκαν και τους απαγγέλθηκαν βαρύτατες κατηγορίες. Όταν ξεκίνησε το δικαστήριο στην Άμφισσα μεγάλες δυνάμεις της αστυνομίας παρατάχθηκαν στην είσοδο της πόλης και εμπόδιζαν τους νέους με τα πανό να μπουν μέσα στην πόλη. Αλλά η δικαιοσύνη του δρόμου λειτουργούσε και μέσα στην Άμφισσα. Όταν κατέθετα στο δικαστήριο ως μάρτυρας, στο διάλειμμα της δίκης πέρασα στο απέναντι πεζοδρόμιο, όπου ήταν ένα καφενείο και παράγγειλα καφέ και τυρόπιτα. Μέχρι να πιω τον καφέ και να φάω την τυρόπιτα ο καφετζής είχε πληροφορηθεί ποιος ήμουν και αρνήθηκε να πάρει χρήματα: «Ήρθες να καταθέσεις μάρτυρας για αυτό το παιδί, είπε, κι εγώ θα πάρω λεφτά για έναν καφέ και μια τυρόπιτα; Αλλά και η γραμματέας του δικαστηρίου, κάτοικος της περιοχής, έγινε κατόπιν πολύ καλή φίλη μου».

Η δικαιοσύνη του δρόμου ανάγκασε το δικαστήριο να αναγνωρίσει την ενοχή του Κορκονέα για ανθρωποκτονία με άμεσο δόλο σε ευθεία βολή και ήρεμη ψυχική κατάσταση, χωρίς ελαφρυντικό και να του επιβάλει ισόβια κάθειρξη, ενώ στον συνεργό του Βασίλη Σαραλιώτη επέβαλε ποινή κάθειρξης 10 ετών.

Μετά από αυτή την απόφαση εκτονώθηκε η οργή του κόσμου. Τα πράγματα ησύχασαν και οι δρόμοι ερήμωσαν. Οπότε λίγους μήνες αργότερα ο Σαραλιώτης υποβάλλει αίτημα αποφυλάκισης στο πενταμελές Εφετείο Λαμίας. Χωρίς να το πληροφορηθεί κανείς, χωρίς να κληθεί η οικογένεια του Αλέξανδρου και η πολιτική αγωγή, το Εφετείο τον αποφυλακίζει με το σκεπτικό ότι αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες και είναι άρρωστος ο μπαμπάς του. Και ερωτώ: Ο Γιάννης Μιχαηλίδης, απεργός πείνας, που έχει εκτίσει την αυστηρότατη και γεμάτη προκατάληψη ποινή του και παρανόμως δεν αποφυλακίζεται, μπορεί να πει ότι έχει οικονομικές δυσκολίες και είναι άρρωστος ο μπαμπάς του και να τον βγάλουν από τη φυλακή αμέσως; Κατά τα άλλα πολλές άρρωστες συνειδήσεις επικαλούνται την ισονομία και απορούν γιατί εμείς δεν πιστεύουμε σε αυτήν.

Και φτάνουμε κάποτε στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, στο επονείδιστο Εφετείο Λαμίας, που έστω και μία συνεδρίασή του να παρακολουθούσε κανείς καταλάβαινε από την πρώτη στιγμή πως το δικαστήριο αυτό είχε μοναδικό σκοπό, να αποφυλακίσει τον Κορκονέα και να αθωώσει τον Σαραλιώτη. Γιατί η δικαιοσύνη του δρόμου δεν λειτουργεί πλέον. Οι δρόμοι είναι άδειοι, η αίθουσα του δικαστηρίου είναι άδεια. Η λάσπη ορισμένων δημοσιογράφων έχει κάνει δουλειά. Είναι χαρακτηριστικό ότι μια φορά που καθυστερούσε να αρχίσει το δικαστήριο κάποια μαυροφορεμένη γυναίκα περαστική με ρωτάει τι γίνεται εδώ. Της εξηγώ και μου απαντάει: «Α, για αυτό το βρομόπαιδο;» Προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Μου λέει ότι φοράει μαύρα γιατί σκοτώθηκε ο γιος της 18 ετών. Της λέω πως και μια άλλη μάνα φοράει μαύρα, γιατί τον γιο της δολοφόνησε αυτός εκεί μέσα. Απομακρύνθηκε δακρυσμένη. Σε όσες συνεντεύξεις έδωσα εκείνη την εποχή τόνιζα ότι θα έχουμε επανάληψη της δίκης Μελίστα. Και πράγματι. Την υπεράσπιση του Σαραλιώτη ανέλαβε ο Θύμιος Καραΐσκος, αντιπεριφερειάρχης Φθιώτιδας υπό τον Κώστα Μπακογιάννη και μέχρι να τελειώσει η δίκη είχε εκλεγεί δήμαρχος της Λαμίας υποστηριζόμενος από τη Νέα Δημοκρατία. Η Νέα Δημοκρατία δεν δρούσε παρασκηνιακά πλέον, αλλά βρισκόταν στο προσκήνιο. Το δικαστήριο αθώωσε τον Σαραλιώτη και του εξασφάλισε το δικαίωμα να επιστρέψει στην ενεργό υπηρεσία, να πάρει όλους τους μισθούς από το 2008 και τις προαγωγές που του αναλογούσαν.

Ως προς τον Κορκονέα, του αναγνώρισε το ελαφρυντικό του πρότερου σύννομου βίου και τον αποφυλάκισε την επόμενη ημέρα. Ο εισαγγελέας στην αγόρευσή του υπέρ του ελαφρυντικού είπε ότι ο χαρακτηρισμός Ράμπο που του είχαν αποδώσει οι συνάδελφοί του για τη στάση του απέναντι στους πολίτες έπρεπε να λειτουργήσει υπέρ του, γιατί ο χαρακτηρισμός Ράμπο σημαίνει ότι έκανε τα καθήκοντά του σωστά και με ζήλο.

Αυτές τις μέρες και πάλι τα πράγματα πάνε προς το καλύτερο. Μετά την αναίρεση του ελαφρυντικού του Κορκονέα από τον Άρειο Πάγο συνεδρίασε και πάλι το μεικτό ορκωτό Εφετείο Λαμίας με άλλη σύνθεση. Αλλά η εικόνα μέσα κι έξω από το δικαστήριο είναι διαφορετική. Άρχισε και πάλι να λειτουργεί η δικαιοσύνη του δρόμου. Η αίθουσα του δικαστηρίου ήταν γεμάτη από φίλους που κινητοποιήθηκαν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ταξίδεψαν μάλιστα από μακριά. Μεταξύ αυτών και ο Γιάννης Μάγγος. Έξω από την αίθουσα υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που δεν χωρούσαν μέσα και μαζί τους τα παλικάρια από το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Λαμίας με πανό και τρικάκια. Και συγχρόνως οι δικές μας εκδηλώσεις εδώ έστειλαν πολύ ηχηρό μήνυμα. Τόσο ηχηρό που ο εισαγγελέας απέρριψε την πρόταση της υπεράσπισης λέγοντας πως δεν αξίζει στον Κορκονέα το ελαφρυντικό, τονίζοντας μεταξύ άλλων πως το δικαστήριο πρέπει να λαμβάνει υπόψη του το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Αλλά ποιος εκφράζει το κοινό περί δικαίου αίσθημα; Ο Άδωνις Γεωργιάδης που έχει μιλήσει υπέρ του Κορκονέα και εναντίον του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου; Ο Τάκης Θεοδωρικάκος που πανηγύριζε όταν αθωώθηκαν οι δολοφόνοι του Ζακ ή μήπως η τηλεόραση του σκάι και των υπολοίπων;

Το κοινό περί δικαίου αίσθημα εκφράζετε εσείς. Γιατί μόνο εσείς διατηρείτε ζωντανή τη μνήμη του Αλέξανδρου και των υπολοίπων δολοφονημένων και βασανισμένων. Αλλά το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν γίνεται γνωστό όταν είναι κουκουλωμένο με παπλώματα. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα γίνεται γνωστό όταν δημοσιοποιείται έξω στο δρόμο. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα με άλλα λόγια είναι η δικαιοσύνη του δρόμου. Στη δικαιοσύνη του δρόμου εσείς είστε οι δικαστές. Εσείς είστε το ανώτατο δικαστήριο της χώρας και στις δικές σας ετυμηγορίες έχω εμπιστοσύνη.

Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, παρών

Νίκος Σαμπάνης, παρών

Βασίλειος Μάγγος, παρών

Ζακ Κωστόπουλος, παρών

Νίκος Σακελλίων, παρών

Αναστασία Τσιβίκα, παρούσα

Τάσος Μαγλαρίδης, παρών

Σταματίνα Κανελλοπούλου, παρούσα

Ιάκωβος Κουμής, παρών

Κάθριν Τζον Μπούλ, παρούσα

Μανώλης Κανδανολέων, παρών

Άγγελος Μαυροειδής, παρών

Λουκάς Γράψας, παρών

Μιχάλης Πρέκας, παρών

Δημήτρης Κίκερης, παρών

Περικλής Ρεπάκης, παρών

Μανώλης Κοντόπουλος, παρών

Ιωάννης Νεμετζίδης, παρών

Σουλεϊμάν Ανκιάρ, παρών

Γιάννης Τζίτζης, παρών

Αναστάσιος Κωσταράκης, παρών

Θοδωρής Γιάκας, παρών

Άλμπερτ Κούκας, παρών

Λούτφη Οσμαντζέ, παρών

Αποστόλης Κεραμιδάς, παρών

Φαντίλ Ναμπούζι, παρών

Χριστόφορος Μαρίνος, παρών

Παύλος Κερεμίδης, παρών

Στέφανος Σαπουνάς, παρών

Γιάννης Νόκα, παρών

Τάσος Μουράτης, παρών

Φίλιππος Παπαδόπουλος, παρών

Ηλίας Μέξης, παρών

Κώστας Βλαστός, παρών

Ιωάννης Κεχαΐτης, παρών

Άγγελος Τζελάλ, παρών

Καλιόπη Κόκκου, παρούσα

Ευστράτιος Κυρέλης, παρών

Μπόκαρι Μπάχο, παρών

Αμαλία Γκινάκη, παρούσα

Σμπόμπεκ Μιέσιτς, παρών

Μάρκος Μπουλάτοβιτς, παρών

Χάρης Τεμπερεκίδης, παρών

Αντώνης Φρατζής, παρών

Αρμπέν Βεζί, παρών

Λάντι Πέπα, παρών

Αγγελική Ρουσόγλου, παρούσα

Αρμπέν Σούφα, παρών

Αναστασία Ζουμπουρλή, παρούσα

Θ. Βασιλόπουλος, παρών

Βασίλιε Ιόν, παρών

Σωτήρης Καρτσιώτης, παρών

Νικολάι Γκορέα, παρών

Νικόλαος Λεωνίδης, παρών

Κονσταντίν Κατούρ, παρών

Μαρίνος Χριστόπουλος, παρών

Σεντγκάκ Σελνίκου, παρών

Αριστείδης Νεοφώτιστος, παρών

Βούλνετ Μπίτιτσι, παρών

Ηρακλής Μαραγκάκης, παρών

Μοχάμετ Χαμούτ, παρών

Γιαντέους Κότσεβα, παρών

Αναστάσιος Τσεχελίδης, παρών

Ζωή Ντόντου, παρούσα

Βασίλης Καραλευθέρης, παρών

Τόνυ Ονούοχα, παρών,

Μονταζέρ Μοχάμετ Ασράφ, παρών

Χουσεΐν Ζαχιντούλ, παρών

Αγγελική Παπαθανασοπούλου, παρούσα

Επαμεινώνδας Τσάκαλης, παρών

Παρασκευή Ζούλια, παρούσα

Μιχάλης Καλτεζάς, παρών

Οι πλέον αδικημένοι εκπαιδευτικοί στη Σχολή Μωραΐτη είναι όσοι διδάσκουν ξένες γλώσσες και ιδιαίτερα όσοι διδάσκουν τη δεύτερη ξένη γλώσσα: Γαλλικά, Γερμανικά, Ισπανικά. Κάποιοι εκπαιδευτικοί δεν έχουν διοριστήριο και εμφανίζονται σαν να διδάσκουν σε ένα ανύπαρκτο στην πράξη φροντιστήριο, ενώ σχεδόν όλοι έχουν μικρότερο διοριστήριο από τις ώρες που πραγματικά διδάσκουν. Και όταν κάποια από τις παλιές καθηγήτριες πάρει σύνταξη γίνεται σκοτωμός για το μοίρασμα του διοριστηρίου μεταξύ αυτών που θεωρούν ότι έχουν σειρά. Για τους νεότερους δεν περισσεύει τίποτε. Ποτέ οι εκπαιδευτικοί των ξένων γλωσσών δεν πληρώθηκαν υπερωρίες, όταν δίδασκαν μετά τις 13:30 και έχουν το πιο ακατάστατο πρόγραμμα. Τα διοριστήριά τους δεν συμπίπτουν με τις τάξεις που διδάσκουν. Μπορεί να έχουν διοριστήριο στο δημοτικό, αλλά να διδάσκουν στο γυμνάσιο, μπορεί να εμφανίζονται ότι διδάσκουν στην α’ γυμνασίου, αλλά να διδάσκουν στην τρίτη, οπότε δημιουργείται ένας πανικός για το ποιοι θα υπογράψουν τα πρακτικά, τα θέματα των εξετάσεων, τα βιβλία της ύλης, τα απουσιολόγια, τα απολυτήρια. Και όλα αυτά παρουσιάζονται ως εξυπηρετήσεις του Σχολείου προς τους εκπαιδευτικούς και όχι ως εξυπηρετήσεις των εκπαιδευτικών προς το Σχολείο. Πάντα οι εκπαιδευτικοί των ξένων γλωσσών τελούν σε ένα καθεστώς εκβιασμού, ότι θα απολυθούν, ότι θα μειωθούν οι ώρες διδασκαλίας τους, ώστε να περιοριστούν στις ώρες του διοριστηρίου τους, ότι δεν θα αυξηθούν ποτέ το διοριστήριό τους, το διδακτικό τους πρόγραμμα και ο μισθός τους, ο οποίος εξαρτάται από τα μισθολογικά τους κλιμάκια, τα οποία καθηλώνονται λόγω των ολιγόωρων διοριστηρίων. Οι εκπαιδευτικοί των ξένων γλωσσών προσλαμβάνονται και απολύονται νύχτα, από την πίσω πόρτα (βλ. περίπτωση Σταυρούλας).

Λόγω αυτού του μόνιμου εκβιαστικού καθεστώτος οι εκπαιδευτικοί των ξένων γλωσσών δεν απεργούν ποτέ. Το ίδιο και οι γυμναστές, για τους οποίους ισχύουν τα ίδια. Όταν γίνεται απεργία και απεργούν οι εκπαιδευτικοί των άλλων μαθημάτων, οι εκπαιδευτικοί των ξένων γλωσσών και της φυσικής αγωγής αναλαμβάνουν να καλύψουν τα κενά και να επιτρέψουν στο Σχολείο να λειτουργήσει.

Σε όλα αυτά μεγάλη ευθύνη έχουν, με δύο μόνο εξαιρέσεις, οι επικεφαλής των τμημάτων των ξένων γλωσσών, που διοικούν τα τμήματα τους με την ιδεολογική διαστρέβλωση: να βοηθήσουμε το Σχολείο, που κάνει τόσα πολλά για μας. Και συγχρόνως φροντίζουν να είναι με κάθε τρόπο ικανοποιημένοι οι γονείς, όχι μόνο βαθμολογικά, αλλά και στα αντιπαιδαγωγικά τους αιτήματα, ώστε να μην υπάρχουν διαρροές μαθητών από τη μία ξένη γλώσσα προς την άλλη και, αντίθετα, προσπαθούν πάντα να αυξηθεί ο αριθμός των τμημάτων τους, για να έχουν περισσότερες διδακτικές ώρες. Το Σχολείο, μέσα στα προσόντα των επικεφαλής, προσμετρά τη γλυκύτητα με την οποία ενδίδουν στις πιέσεις των γονέων ως προς τη βαθμολογία, τη μετακίνηση των παιδιών στα τμήματα που επιθυμούν και την προώθησή τους πρόωρα στις εξετάσεις για τα διπλώματα με αμφίβολη επιτυχία. Το Σχολείο αναγνωρίζει τις υπηρεσίες αυτές και ανταμείβει, γιατί θέλει ολόκληρο το Σχολείο να διοικείται με αυτόν τον τρόπο: χωρίς συνδικαλισμό, χωρίς απεργίες, με σκυφτό κεφάλι, χωρίς αντιρρήσεις και με ικανοποίηση όλων των αιτημάτων των γονέων. Για την υλοποίηση αυτού του στόχου πέρσι έγινε διευθύντρια του I.B. η πρώην επικεφαλής του τμήματος Γαλλικών και τώρα ανακοινώθηκε ότι διευθύντρια του Γυμνασίου θα γίνει η επικεφαλής του τμήματος Γερμανικών, η οποία έχει επιδείξει μεγάλη προθυμία στην εκτέλεση χαμαλοδουλειάς (ταξιθέτρια στις πρόβες της χορωδίας, μαθήματα Γερμανικών στη μαμά, στρούντελ κλπ.). Όταν ανακοινώθηκε η προαγωγή της, η μέλλουσα διευθύντρια του γυμνασίου απευθύνθηκε στους εκπαιδευτικούς του γυμνασίου και μου έπλεξε το εγκώμιο, θεωρώντας ότι με αυτό το κόλπο θα τους πάρει με το μέρος της, πράγμα που δείχνει ποια γνώμη έχει για την ευφυία τους.

Ωστόσο η απόφαση να γίνει διευθύντρια η συγκεκριμένη δεν ελήφθη τώρα, αλλά τουλάχιστον από το 2014. Όταν η διοίκηση του Σχολείου προσπάθησε τα Χριστούγεννα του 2014 να εμφανίσει τη δική μου απόλυση ως παραίτηση, το έκανε επειδή είχε έτοιμη τη διαδοχή με την υπεύθυνη του τμήματος Γερμανικών. Το Σχολείο έχει μακρά παράδοση να εμφανίζει απολύσεις και καθαιρέσεις ως παραιτήσεις και θεώρησε πως κι εγώ θα ενταχθώ σε αυτήν την παράδοση και θα πω ότι παραιτήθηκα, για να μην «ταπεινωθώ». Όταν όμως αρνήθηκα να υπογράψω την παραίτηση και αναγκάσθηκαν να με απολύσουν θυροκολλώντας την απόλυση, ακολούθησε η πολύμηνη επανάσταση εκπαιδευτικών, μαθητών και γονέων. Επωφελούμενη από το κλίμα η υποδιευθύντρια του γυμνασίου (συνεπικουρούμενη από τις θεραπαινίδες της) έσπευσε να προσφέρει στο Σχολείο γην και ύδωρ, για να γίνει η ίδια διευθύντρια. Το κατάφερε, ξέροντας πως σε άλλη περίπτωση δεν είχε καμιά πιθανότητα, γιατί η διοίκηση του Σχολείου δεν της είχε καμιά εκτίμηση. Νόμισε ότι με την προσφορά της να βγάλει το Σχολείο από τη δύσκολη θέση θα είχε ένα καλύτερο μέλλον. Διαψεύσθηκε, λες και δεν ήξερε ότι τα τριάκοντα αργύρια δεν διαρκούν ολόκληρη ζωή. Και πάλι καλά, που κράτησαν όσο κράτησαν.

Όσα για την άλλη, στο διπλανό δωμάτιο, που έχει κάνει τα πάντα για να γίνει η ίδια διευθύντρια, ποιος θα την παρηγορήσει; Δεν προσφέρεται ούτε η παραβολή των μωρών παρθένων.

Η απόφαση του Αρείου Πάγου στις 18/3/2022, με την οποία αναιρείται το ελαφρυντικό του σύννομου βίου για τον Κορκονέα, είναι ιστορική. Ο δολοφόνος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου οδηγήθηκε και πάλι στη φυλακή και θα περιμένει νέα δίκη από το εφετείο Λαμίας ως προς το σκέλος του ελαφρυντικού.

Χάρηκα πολύ με την απόφαση, όχι γιατί ξαναμπαίνει στη φυλακή ο Κορκονέας, αλλά γιατί μπαίνουν μερικά πράγματα στη θέση τους. Κυρίως χαίρομαι, γιατί η απόφαση αυτή τρίβεται στη μούρη κάποιων ανθρώπων, που τους θεωρώ υπεύθυνους, γιατί με τα λόγια τους και τις πράξεις τους γαλουχούν επίδοξους δολοφόνους σαν τον Κορκονέα.

Υπεύθυνους θεωρώ:

1. Πολιτικούς σαν τον Άδωνι Γεωργιάδη, που συμπαραστάθηκε στον Κορκονέα, ασέλγησε στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και συνεχάρη τους δολοφόνους του Νίκου Σαμπάνη. Τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη που ως υπουργός της αστυνομίας μού απαγόρευσε ακόμη και να καταθέσω λουλούδια στο μνημείο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και τον Τάκη Θεοδωρικάκο, που συμπαραστάθηκε στους δολοφόνους του Νίκου Σαμπάνη.

2. Δημοσιογράφους της ποιότητας του Στέφανου Κασιμάτη που παραπλάνησαν την κοινή γνώμη και έστρεψαν την κοινωνία εναντίον του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ο συγκεκριμένος αποκάλεσε τον Γρηγορόπουλο μολοτοφόρο, μετά το πέρας της δίκης και ενώ ακόμη και οι ένοχοι για τη δολοφονία παραδέχθηκαν ότι καμία μολότοφ δεν είχε πέσει εκείνο το βράδυ.

3. Δικηγόρους σαν τον Αλέξη Κούγια, ο οποίος προσέβαλε χυδαία και αδίσταχτα τη μνήμη του δολοφονημένου παιδιού και την υπόληψη της οικογένειάς του με κάθε λογής ψεύδη. Οι δικηγόροι υπεράσπισης που ακολούθησαν στο εφετείο μιμήθηκαν την τακτική Κούγια και παρουσίασαν το θύμα ως θύτη και τους δολοφόνους ως θύματα.

4. Αστυνομικούς σαν τους συναδέλφους και προϊσταμένους του Κορκονέα, που προσπάθησαν να αλλοιώσουν τα τεκμήρια της δολοφονίας και να κατασκευάσουν ψευδομάρτυρες, για να απαλλάξουν τον συνάδελφο. Εναντίον τους δεν απαγγέλθηκε καμιά κατηγορία, αλλά αμείφτηκαν με προαγωγές.

5. Το σάπιο κομμάτι της κοινωνίας που είτε αποδέχτηκε τη δολοφονία ως ατύχημα, κάτι σαν τροχαίο, είτε καταφέρθηκε εναντίον του «παλιόπαιδου» που έβαλε στη φυλακή έναν έντιμο αστυνομικό.

6. Τη μερίδα της εκκλησίας που προσπάθησε να ξεπλύνει τον δολοφόνο και να τον αποδεχτεί ως εκκλησιαστικό επίτροπο.

7. Τον εισαγγελέα στο εφετείο Λαμίας, που απέρριπτε με καταγέλαστα επιχειρήματα τα αιτήματα της πολιτικής αγωγής, αλλά αποδεχόταν ό,τι ζητούσαν οι δικηγόροι του Κορκονέα. Που όσες φορές του δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσει τάχθηκε υπέρ των κατηγορουμένων. Που πρότεινε την πλήρη αθώωση του δεύτερου κατηγορούμενου παρακάμπτοντας ότι ο Σαραλιώτης μετά τη δολοφονία εξαφάνιζε τα ίχνη της δικής του ενοχής και όχι του Κορκονέα. Που πρότεινε και υπερασπίστηκε το ελαφρυντικό του προηγούμενου σύννομου βίου του δολοφόνου με το επιχείρημα ότι οι συνάδελφοί του τον αποκαλούσαν Ράμπο, επειδή εκτελούσε σωστά και με ζήλο τα καθήκοντά του. Τον πληροφορώ ότι τον αποκαλούσαν Ράμπο, επειδή καταπατούσε τα δικαιώματα των πολιτών. Και μόνον αυτό καταρρίπτει το ελαφρυντικό του σύννομου βίου.

8. Την πρόεδρο και τα μέλη του δικαστηρίου στο εφετείο Λαμίας επειδή: Αντιμετώπισαν με μεγάλη εχθρότητα τους δικηγόρους Νίκο Κωνσταντόπουλο και Ζωή Κωνσταντοπούλου, απορρίπτοντας όλα τα αιτήματά τους, ακόμη και την παρουσίαση ενοχοποιητικών τεκμηρίων. Συμπεριφέρθηκαν απαξιωτικά και προσβλητικά προς τη μητέρα του θύματος και την αντιμετώπισαν σαν να ήταν μητέρα δολοφόνου. Αποδέχτηκαν κακοπροαίρετα και με σκανδαλώδη τρόπο όλα τα αιτήματα και τα προσκόμματα της υπεράσπισης, ώστε να αναβάλλεται η δίκη και η καταληκτική δικάσιμος να οριστεί μετά την ψήφιση του νέου ποινικού κώδικα που προβλέπει ελαφρότερες ποινές και να δώσουν όποια ερμηνεία τους βόλευε στο νεόκοπο ελαφρυντικό του σύννομου βίου, ταυτίζοντας το με το καθαρό ποινικό μητρώο.

Όλους αυτούς τους θεωρώ ηθικούς αυτουργούς για τις δολοφονίες από αστυνομικούς που ακολούθησαν. Του Σακελλίωνα, του Βασίλειου Μάγγου, του Ζακ Κωστόπουλου, του Νίκου Σαμπάνη. Και αυτών που θα ακολουθήσουν.

Ο Μιχάλης Νικηφορίδης είναι νεφροπαθής τελικού σταδίου και νοσηλεύεται σε νοσοκομείο για COVID.

Ο Μιχάλης Νικηφορίδης είναι φιλόλογος καθηγητής στη Σχολή Μωραΐτη.

Ο Μιχάλης Νικηφορίδης είναι πλήρως εμβολιασμένος, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να προσβληθεί από τον ιό, αφού ήταν υποχρεωμένος να διδάσκει στις σχολικές αίθουσες κάτω από απαράδεκτες συνθήκες.

Ο Μιχάλης Νικηφορίδης με τη νόσησή του συμβάλλει ως πρόβατον επί σφαγήν στην ανοσία της αγέλης.

Γνωρίζω τον Μιχάλη Νικηφορίδη πολύ καλά, γιατί εγώ, ως γυμνασιάρχης, τον προσέλαβα στη Σχολή Μωραΐτη και συνεργαστήκαμε μαζί αρκετά χρόνια. Πλήρως αφοσιωμένος στο καθήκον του, καταρτισμένος φιλόλογος, εξαιρετικός άνθρωπος και κατεξοχήν ευαίσθητος παιδαγωγός. Και πάντα πρόθυμος να εργαστεί πέραν των υποχρεώσεών του και εθελοντικά, χωρίς αμοιβή, είτε για τη σελιδοποίηση του σχολικού περιοδικού, είτε για την έκδοση των πρακτικών εκπαιδευτικής ημερίδας. Τον Μιχάλη αγαπούν πάρα πολύ και τα παιδιά και οι συνάδελφοί του ανεξαιρέτως.

Τα τελευταία χρόνια υποφέρει από νεφρική ανεπάρκεια, η οποία τον αναγκάζει να κάνει πολύ τακτικά αιμοκάθαρση. Γιαυτό θα έπρεπε να μην εκτίθεται στο τόσο νοσηρό περιβάλλον της σχολικής αίθουσας και του σχολείου γενικότερα.

Το υπουργείο παιδείας είναι ανάλγητο και το έχει αποδείξει με πολλούς τρόπους. Και ιδιαίτερα απέναντι στους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς. Αλλά πίσω από την αναλγησία του υπουργείου κρύβεται και η αναλγησία της Σχολής Μωραΐτη. Το σχολείο αρκέστηκε στο να είναι τυπικά εντάξει και αδιαφόρησε πλήρως για την ουσία.Όμως η ηθική τάξη μερικώς ρυθμίζεται από τη νομοθεσία και τις κανονιστικές διατάξεις. Το μεγαλύτερο μέρος της ηθικής ρυθμίζεται από τους άγραφους κανόνες της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, της ενσυναίσθησης, της φροντίδας και της εργασιακής πολυεπίπεδης ασφάλειας.

Ένα σχολείο πρέπει να γνωρίζει αυτούς τους άγραφους ηθικούς κανόνες, για να μπορεί έμπρακτα να τους διδάξει και στους μαθητές του. Τα παιδιά δεν μαθαίνουν μόνο από τα λόγια, αλλά κυρίως από τις πράξεις των μεγάλων.

Σε όλα αυτά όμως υπάρχει και μια άλλη παράμετρος.

Τον Μιχάλη Νικηφορίδη τον αγαπούν και τον εμπιστεύονται τόσο πολύ οι συνάδελφοί του, που με την ψήφο τους τον ανέδειξαν μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών (ΟΙΕΛΕ). Για αυτή τη συνδικαλιστική στάση και θέση του τον αντιμετωπίζει με εκδικητικότητα η Σχολή Μωραΐτη.

Ο πρώην πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ Μιχάλης Κουρουτός πέθανε πρόσφατα και δεν πρόλαβε να δει την κατάντια της «άλλοτε πρωτοπόρου Σχολής Μωραΐτη», όπως συνήθιζε να την αποκαλεί όταν αναφερόταν σε αυτήν.

Ναι, Μιχάλη Κουρουτέ, η «άλλοτε πρωτοπόρος Σχολή Μωραΐτη» είναι και πάλι πρωτοπόρος. Στην εργασιακή αναλγησία.